Alkatraz - večna zagonetka
Američka vojska je 1847. godine uvidela stratešku vrednost ostrva i nekoliko godina kasnije započeto je građenje vojnog utvrđenja i svetionika, koji će ujedno postati i prvi svetionik na pacifičkoj obali – sve ostalo je istorija, ali i legenda, misterija i zagonetka.
Izolovanost, odnosno okruženost hladnim morem i opasnim strujama, dovela je do toga da Alkatraz vrlo brzo postane više nego dobro mesto za smeštanje ratnih zarobljenika,
a lokacija je izabrana i zbog potencijala u odbrani zapadne obale na koju je pristajalo mnogo brodova sa putnicima u potrazi za zlatom.
Na ostrvo se prvi zarobljenici dovode 1861, a Alkatraz 1868. postaje vojni zatvor u koji je 1906. prebačeno preko sto civilnih zatvorenika iz iz zemljotresom razorenog San Franciska. Šest godina kasnije je sagrađen veliki središnji deo sa ćelijama.
U Alkatrazu su zatvorenici bili podeljeni u tri kategorije, u zavisnosti od težine krivičnog dela koje su počinili i dužine kazne koju su izdržavali.
Zatvor se sastojao od A, B, C i D bloka, pri čemu su blokovi B i C imali 336 ćelija, blok D je imao 36 ćelija koje su se koristile za izdvajanje zatvorenika i šest samica. Blok A se retko koristio za zatvorenike, više je služio kao skladište.
Zatvorenici su ustajali u 6.30, posle čega je sledilo prebrojavanje pa doručak. Zatim je sledio rad, sa pauzama od po desetak minuta u kojima je bio dozvoljen tihi razgovor i pušenje. Svetla su se gasila u 21.30, a zatvorenici su prebrojavani dva puta dnevno.
Zabeleženo je 14 pokušaja bekstva iz Alkatraza, u kojima je učestvovalo 36 zatvorenika od kojih je 23 uhvaćeno, šestorica su ubijena za vreme bega, a dvojica su se utopila.
Najpoznaitji beg bio je beg braće Anglin i Frenk Li Morisa, a pretpostavlja se da je celu operaciju organizovao Alen Vest, koji se u svojoj ćeliji nalazio i jutro nakon otkrivanja bega.
Beg koji su stučnjaci ocenili kao sasvim izvodljiv i moguć, prema podacima do kojih se došlo istragom, odvijao se tako što zatvorenici izašli kroz ventilacijske otvore koje su proširili i kamuflirali umetnutim zidom. Na taj način su došli do krova zatvora, sa kog su se spustili na obalu, a zanimljivo je da su, kako bi što više odložili primećivanje bekstva od strane stražara, koje bi se svakako desilo pri rutinskom prebrojavanju, u svoje krevete smestili lutke sa kosom izrađenom od prave dlake kako bi delovale što autentičnije.
Zatvorenicima nedeljama posle toga nije bilo ni traga ni glasa. Nešto kasnije na obali blizu San Franciska pronađeno je mrtvo telo i pretpostavljalo se da pripada nekom od trojice zatvorenika, ali identifikacija nije bila moguća zbog odmakle faze raspadanja.
Zatvor je prestao s radom već nepunih godinu dana nakon ovog bega, pod obrazloženjem da je njegovo održavanje preskupo.
