Srpski ponos! Život i delo slavnog slepog guslara Filipa Višnjića

Filip Višnjić je rođen 1767. godine u imućnoj porodici Vilića u selu Gornja Trnava kod Ugljevika. Oslepivši u detinjstvu od boginja, Filip Višnjić postaje profesionalni pevač-guslar. Putovao je po bosanskom pašaluku,a najvažniji momenat njegovog života bio je  prelazak u Srbiju. Upoznavanje ustaničke Srbije uticalo je na rađanje Filipa Višnjića kao pesnika. Višnjićev opus obuhvata sedamnaest pesama, 5001. stih. Dve pesme,koje su ga najviše proslavile, bile su; ''Početak bune na dahije'' i ''Boj na Mišaru'', ali jednako su značajne i njegove ostale pesme; ''Boj na Čokešini'', ''Boj na Salašu'', ''Smrt Kraljevića Marka'',  ''Knez Ivan Knežević'', ''Hvala Čupićeva'', ''Boj na Loznici'', ''Bijelić Ignjatije'', ''Stanić Stanojlo'', itd. Po svemu sudeći, Filip Višnjić ne samo što je bio prenosilac i redaktor narodnih pesama, on je i sam bio tvorac epskih pesama.

Posle sloma Prvog srpskog ustanka 1813. godine, Filip Višnjić beži u Srem i nastanjuje se u selu Grk, koje je kasnije po njemu dobilo ime Višnjićevo. Putuje po Sremu, Slavoniji, Banatu i Bačkoj pevajući pesme o srpskom ustanku, srpskom junaštvu, borbama i  utičući na taj način na stvaranje i jačanje patriotizma i nacionalne svesti kod Srba severno od Save i Dunava. U to vreme, početkom 19. veka u Vojvodini, unutar intelektualnog kruga koji se formirao oko gimnazije u Sremskim Karlovcima i Srpske velike pravoslavne gimnazije u Novom Sadu, vladalo je veliko interesovanje za dešavanje u Srbiji, posebno aktuelna su bila pitanja u vezi srpskog jezika, srpske  narodne poezije. Isto tako, kod prosvećenih i obrazovanih Srba severno od Save i Dunava postojala je  svest o potrebi nacionalne homogenizacije Srba uopšte i konstituisanja srpske nacionalne kulture u vremenu stvaranja moderne nacionalne države.  U kontekstu ovih okolnosti, narodne pesme Filipa Višnjića bile su posebno  značajne.

Boraveći u manastiru Šišatovac kod Lukijana Mušickog-jednog od najobrazovanijih srpskih pisaca tog vremena koji je bio nastavnik bogoslovije i arhimandrit manastira, Vuk Stefanović Karadžić-srpski filolog i reformator srpskog jezika, je prvi put čuo Filipove pesme 1815. godine, i iste godine objavio zbirku narodnih pesama; ''Narodna serbska pesnarica'' sa oko sto lirskih i sedamnaest epskih pesama, koje je Vuk zabeležio po Sremu,u Zemunu, Pančevu, Sremskoj Mitrovici itd. Takođe, ne treba zaboraviti činjenicu da je jedan od najznačajnijih nemačkih pisaca Johan Volfgang  Gete bio posebno zainteresovan za srpsku narodnu poeziju i prevođenje srpskih narodnih pesama na nemački jezik.

U toj zbirci pesama našle su se pesme Tešana Podrugovića i Filipa Višnjića. Takođe, svesni uloge koju je narodna poezija imala u razvijanju nacionalne kulture u momentu kada se odvijao proces oslobađanja Srbije od Turaka, Srpsko učeno društvo ( Srpsko učeno društvo bilo je obnovljeno Društvo serbske slovesnosti čiji je rad po naredbi Kneza Mihaila suspendovan 1864) bilo je zainteresovano za pesme Filipa Višnjića i pisanje kompletne biografije ovog znamenitog srpskog pevača i pesnika. Filip Višnjić je preminuo u selu Grk ( Višnjićevo) 1834. godine.