Sen-Žermenski mirovni sporazum
Sporazum iz Sen-Žermena potpisale su 10. septembra 1919. godine pobedničke snage u Prvom svetskom ratu sa jedne strane, i Nemačko-Austrijske Republike sa druge.
Poput Trijanonskog mira sa Mađarskom i Versajskog ugovora sa Nemačkom, Sen-žermenski sporazum sadržao je zavet Lige naroda i kao rezultat nije ratifikovan od strane Sjedinjenih Američkih Država, ali ga je pratio mirovni sporazum SAD i Austrije iz 1921. godine.
Dana 21. oktobra 1918. godine, 208 delegata austrijskog Carskog saveta sazvali su "privremenu Narodnu nemačko-austrijsku skupštinu“. Dok je kolaps austrougarske vojske kulminirao u bici kod Vitorio Veneta, socijaldemokrata Karl Rener izabran je za nemačko-austrijskog državnog kancelara 30. oktobra. U toku revolucije Aster 31. oktobra, novoosnovana Demokratska Republika Mađarska, pod vođstvom ministra Mihaila Karolija proglasila je kraj unije sa Austrijom, stare skoro četiri veka.
Sa primirjem sklopljenim 3. novembra 1918. godine, sudbina Austro-ugarske monarhije bila je zapečaćena. Dana 11. novembra 1918. imperator Karlo I Austrijski zvanično se odrekao svakog učešća u vlasti, a dan kasnije privremena Skupština proglasila je Nemačko-Austrijsku Demokratsku Republiku delom Nemačke Republike. Međutim, na teritoriji nekadašnjeg austrijskog carstva, proglašene su novonastale države Čehoslovačka, Poljska i Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca.
Austrijski parlamentarni izbori održani su 16. februara 1919. godine. Skupština je ponovo izabrala Karla Renera za državnog kancelara i usvojila Habsburški zakon. Kada je kancelar Rener stigao u Sen-Žermen u maju 1919, on i austrijska delegacija obavešteni su da su isključeni iz pregovora koje je predvodio francuski premijer Žorž Klemanso. Nakon prijateljskog ultimatuma, Rener je potpisao sporazum 10. septembra. Trijanoski ugovor potpisan u junu 1920. godine između Mađarske i Saveznika.
Odredbe
Sporazum je označio kraj Austrougarske. Prema članu 177 sporazuma, austrijska strana prihvatila je odgovornost za izazivanje rata zajedno sa Centralnim silama. Nova Republika Austrija, koja se sastojala od većeg dela nemačkog govornog područja i alpskih pokrajina u bivšoj Cislajtaniji, priznala je nezavisnost Mađarske, Čehoslovačke, Poljske i Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Sporazum uključuje i velike sume novca kao ratnu odštetu saveznicima.
Politika i vojska
Član 88. sporazuma zahteva od Austrije da se uzdrži od direktnog ili indirektnog ugrožavanja nezavisnosti, što znači da Austrija ne može da uđe u političku ili ekonomsku uniju sa Nemačkim Rajhom, bez saglasnosti Saveta Lige naroda. Shodno tome, ime nove republike moralo je da bude promenjeno i nekadašnja Republika Nemačko-Austrijska dobija ime Austrija. Mnogi Austrijanci mislili su da je ovaj uslov, koji će uzrokovati ekonomsku slabost Austrijanca izazvanu gubitkom zemljišta, previše oštar. Ekonomska slabost Austrije će kasnije dovesti do podrške ideji o političkoj zajednici sa nacističkom Nemačkom.
Regrutovanje je ukinuto, a austrijska vojska je bila ograničena na silu od 30.000 dobrovoljaca. Bilo je brojnih odredbi koje se tiču podunavske plovidbe, železničkog saobraćaja, kao i druge detalje koji su uključeni u raspad velike imperije na nekoliko malih nezavisnih država.
Ogromno smanjenje stanovništva, teritorije i resursa nove Austrije u odnosu na staru imperiju izazvali su haos u ekonomiji nacije, pre svega u Beču, jer kapital sada nije imao imperiju da ga podrži. Jedinstvo zemlje bilo je dovedeno u pitanje.
