STRATFOR: Za Ameriku, Srbija ima potencijal da bude hegemon regiona
Džordž Fridman se prevenstveno osvrnuo na rusko-američke odnose u pokušaju da svoje "proceniteljsko umeće" unovči u Moskvi, budući da je na Zapadu diskreditovan aferom "Vikiliks".
Poslednje dve godine u svetskoj politici obeležila je sve veća smelost Rusije da deluje suprotno od putanje kojom idu Sjedinjene Američke Države. Diplomatski uspeh najveće zemlje sveta tokom rata u Siriji, koji je percipiran kao Putinov uspeh da spreči SAD da bombarduju ovu bliskoistočnu zemlju, zasenio je sukob u Ukrajini koji je od mirnih demonstracija prešao u oružanu borbu.
Odbijanje Rusije da odseče proruske pobunjenike i ostavi ih same u sukobu sa kijevskom vlašću koju štedro pomaže NATO, Evropska unija i SAD izazvalo je sankcije zbog kojih je Rusija zapala u valutnu krizu, a posledično i pad standarda. Tim povodom, Džordž Fridman, osnivač i rukovodilac agencije za geopolitičke analize Stratfor, komentarisao je svetsku politiku, a pre svega odnose SAD i Rusije.
Fridman tvrdi, mada tako nešto i nije nepoznato iole upućenima, da je "Ukrajina (beg Kijeva iz moskovskog okrilja preko Euromajdana i rata sa proruskim stanovništvom) amerčki odgovor na Siriju":
"Rusija je pokazala Americi da može da utiče na dešavanja na Bliskom istoku. U SAD su to razumeli kao pokušaj Rusije da im nanese štetu, pa zbivanja u Ukrajini treba shvatiti u tom kontekstu."
Podsticanje Ukrajine da se primakne Zapadu Fridman vidi kao konstantu u američkoj spoljnoj politici, a ona je - sprečavanje bilo koje zemlje da se razmahne i stekne preveliku moć.
"Za Ameriku je izuzetno opasan eventualni savez Rusije i Nemačke, saradnja nemačke tehnologije i kapitala i ruskih prirodnih i ljudskih resursa."
Upravo u tom smislu, Amerika, Fridman tvrdi, sličan potencijal za regionalnom dominacijom vidi u Srbiji, Iranu i Iraku, pa se trudi da tako nešto onemogući.
Ipak, Fridman ne misli da su sankcije SAD uvedene sa namerom da se smeni vlast u Moskvi. Po njemu, embarga služe pre svega kao dokaz Rusiji da je Amerika i dalje jaka i da se "sa njom ne sme igrati".
Ono što baca senu na intervju koji je Fridman dao ruskom "Komersantu", na njegovu analizu uopšte, jeste afera "Vikiliks" iz 2006. Depeše koje su otkrivene, a među njima i analize ove "druge CIA", kako su u Stratforu sami sebe videli, pokazuju da su promatranja analitičara koji su radili za Fridmana neretko bila utememeljena na površnim opservacijama, opštim mestima i tzv. naknadnom pameću. Otuda i postojeći doživljaj Fridmanove analize kao samoreklamerstva na Istoku, budući da je na Zapadu njegov kredibilitet prilično urušen.
