Preminula Slavica Lazić, cenjena novinarka

Nakon duge i hrabre borbe sa teškom bolešću, premunula je Slavica Lazić (1958-2024), jedna od najznačajnijih srpskih crkvenih novinarki našeg vremena. Rođena je u Beogradu, u učiteljskoj porodici Tanasijević.

Detinjstvo je provela u Pančevu, gde je završila osnovnu školu i gimnaziju. Pored žurnalistike, koja će postati njen životni poziv, u mladosti se bavila i amaterskim filmom. Režirala je osam filmova, od kojih je film "Lavirint" predstavljao ondašnju Jugoslaviju na međunarodnom festivalu UNIKA, u Azerbejdžanu.

Studije novinarstva je završila na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu. Još u toku studija aktivno je pisala u omladinskim i studentskim listovima. Kasnije će biti saradnik mnogih naših poznatih novina i magazina, od kojih posebno treba pomenuti Intervju, Ilustrovanu politiku, Stav, Srpsku reč, Telegraf i dr.

Osamdesetih i devedesetih godina će raditi intervjue sa mnogim istaknutim intelektualcima (Borislav Pekić, Aleksandar Saša Petrović, Mića Popović, Nikola Milošević, Vladeta Jerotić, jrm. Atanasije Jevtić, David Albahari i mnogi drugi), koji se danas smatraju antologijskim. Od početka 2000-ih se podjednako aktivno i uspešno bavila i odnosima s javnošću.

Bila je članica Udruženja novinara Srbije i Udruženja književnika Srbije.

Poslednjih dvadesetak godina pretežno je sarađivala sa medijima Srpske Pravoslavne Crkve. Bila je stalni član Pravoslavlja, novina Srpske Patrijaršije, a na raduju Arhiepiskopije beogradsko-karlovačke Slovo ljubve je uređivala i vodila emisije „Pravoslavlje“ i „Prepoznavanje“. Gotovo da ne postoji značajna ličnost iz sveta nauke, umetnosti, kulture, sporta itd, čije je stvaralaštvo vezano za hrišćansku duhovnost, koja nije bila njen sagovornik.

U arhivama medijskih kuća u kojima je Slavica Lazić radila nalazi se više od tri stotine njenih intervjua, reportaža i autorskih tekstova. Talentom i predanim radom, ostavila je doista značajan trag u srpskoj, posebno crkvenoj, žurnalistici. Njeni mnogobrojni prilozi važna su svedočanstva za razumevanje duhovnih kretanja na ovim prostorima poslednjih četrdesetak godina.

Jedan mali broj njih ona je sakupila i objavila u knjizi Licem k licu (Beograd 2014), prvom od nekoliko planiranih tomova. Knjiga je naišla na izuzetan prijem, o njoj su govorili ili pisali počivši patrijarh Irinej, sadašnji mitropolit Joanikije, akademici Vladeta Jerotić, Matija Bećković, Vasilije Krestić i dr.

Treba pomenuti da je Slavica Lazić bila i jedan od aktera duhovnog preporoda osamdesetih godina. Sa svojim suprugom, počivšim đakonom dr Miloradom M. Lazićem, od ranih osamdesetih je bila aktivni član liturgijske zajednice u manastiru Vavedenju, u kojem su tada, kao mladi jeromonasi, služili učenici oca Justina - Amfilohije (Radović), Atanasije (Jevtić), Irinej (Bulović) i dr. Sredinom osamdesetih, Amfilohije (Radović) postaje episkop banatski. Tada iz Beograda za Vršac s njim odlaze Milorad i Slavica sa decom, a Milorad ubrzo postao njegov prvi đakon.

Od rane mladosti do samog kraja trudila se da svojim radom crkveni život srpskog naroda učini kultivisanijim i raznovrsnijim, a intelektualni život duhovnijim. Već sada je jasno da njen trud nije bio uzaludan.

Kako reče veliki pesnik, „nema smrti, ima seoba“. Zato neka je Gospod, u kojeg se čitavog života uzdala, prihvati u naručje svoje.

Izvor: Srbija Danas/Telegraf