TURSKI DOKUMENT IZ 1455. GODINE: Kosovo bez Albanaca!
Ovaj dokument pokazuje i sav besmisao tvrdnji zvaničnika iz Prištine
Defter za Vukovu oblast, zvanični dokument Osmanske carevine iz 1455. godine, čiji original se nalazi u istorijskom arhivu u Istambulu pokazuje da sredinom 15 veka na prostoru Kosova i Metohije nije bilo Albanaca. Preciznije, na celom prostoru između Prokletija i Kopaonika bilo je samo 46 albanskih porodica.
Juče Jugoslavija, danas Španija: Evo zašto EU nikada neće dozvoliti otcepljenje Katalonije
Lazanski: Mnogi u Hrvatskoj priznaju herojstvo majora Tepića, ali neće to javno da kažu
To je zvanični rezultat popisa stanovništva koji je izvršila turska vlast, a koji je kao jedinstven dokument sačuvan do današnjih dana.
Ovaj dokument pokazuje i sav besmisao tvrdnji zvaničnika iz Prištine da su Albanci, kao starosedeoci, čak učestvovali i u Boju na Kosovu, na strani kneza Lazara Hrebljanovića a da je junak koji je ubio turskog cara Murata, u tradiciji poznat kao Miloš Obilić, nije bio Srbin nego Albanac.
I severna Albanija bez Albanaca
Da Albanaca nije bilo ne samo na Kosovu i Metohiji već ni u severnoj Albaniji svedoči i Dečanska hrisovulja iz 1330. godine, koja sadrži detaljan spisak domaćinstava koja su popisana u Metohiji i današnjoj severnoj Albaniji, na metohu manastira Visoki Dečani. Iz hrisovulje saznajemo na manastirskoj zemlji s obe strane Prokletija ima 89 sela, 86 srpskih i tri albanska. Od 2.166 zemljoradničkih gazdinstava i 2.666 stočarskih samo su 44 bila albanska.
Jer, ako je 1455. godine u srpskoj pokrajini bilo samo 46 albanskih porodica, nameće se zaključak da ih 1389. godine, kada su srpski vitezovi na Gazimestanu dočekali i potukli tursku vojsku, dakle 66 godina pre popisa, tamo nije ni bilo.
Na početku „deftera za Vukovu oblast“ piše da je on sačinjen 1455. godine u „zemlji Brankovića“. Što je dokaz da su i šest decenija nakon što su okupirali Kosovo, a Vuka Brankovića odveli u tamnicu u Carigrad, gde je i umro, Turci tu teritoriju nazivali po njegovom imenu.
Osmanlijski popisivači su zabeležili da na KiM postoji 480 naselja, sa 12.985 kuća. U tim kućama živelo je ukupno 14.087 nosioca domaćinstava, od čeka su 13.696 bili odrasli muškarci, a 480 žene udovice. Čiji su muževi i drugi odrasli muški ukućani poginuli u stalnim ratnim sukobima.
Najviše kuća 12.840 pripadalo je Srbima pravoslavcima, 75 Vlasima, 46 Albancima, 17 Bugarima, pet Grcima, dok je po jedna kuća pripadala Jevrejima i katolicima.
Srbi su živeli i bili većina stanovništva u svih 480 naselja između Prokletija i Šar planine na jugu i padina Kopaonika na severu. Vlaška domaćinstva, njih 75, bila su prisutna u 34, dok je prisustvo Albanaca zabeleženo u svega 23 sela. Kada se pogleda ukupan broj albanskih domaćinstava, ispada da su u ta 23 sela u proseku živela po dva albanska domaćinstva.
Sedamnaest bugarskih domaćinstava bilo je „raspoređeno“ u deset sela. Pet grčkih domaćinstava živelo je u Laušu i Vučitrnu, u kojem je evidentirano prisustvo po jedne jevrejske i katoličke porodice.
Od prezimena koja su popisivači zapisali 95,88 bila su srpska, 1,98 bila su romanskog, 1,56 odsto neutvrđenog, 0,26 odsto albanskog i 0,25 odsto grčkog porekla.
Zabeleženo je da neki odrasli muškarcin nemaju svoje kuće i oni su evidentirani kao „siromasi“.
Osim imena naselja, koja su sva srpska, Turci su beležili i nazive ostalih toponima. U dokumentu koji ima 480 strana nema ni jednog naziva naselja, brda, reke ili planine sa albanskim imenom.
“Defter za Vukovu oblast” je veličine 30 x 12 centimetara, uvezan je u kožni povez i predstavlja jednu celinu bez ikakvih interpolacija. Obuhvata 240 folija, odnosno 480 stranica. Pisan je na belom papiru crnim mastilom, i to veoma lepim rukopisom.
U defteru su zapisana i imena tadašnjih stanovnika Kosova Polja i okolnih krajeva.
Najpopularnija muška imena na KiM 1455. godine su bila Radislav, Bogdan, Radica, Stjepan i Nikola, zatim Rajko, Miloš, Radoslav, Bogoje, Doroslav, Bogdan, Priboje i Milovan, dok su ženska bila Olivera, Radislava, Stojislava, Jelena, Stanislava, Vladislava i Vukosava.
Za pet vekova turske okupacije situacija se dramatično promenila. Osmanlijski okupator je stalnim terorom podstrekivao prelazak srpskog stanovništva na islam i njegovo arbanašenje, a u poslednja dva veka naseljavanje Albanaca iz Albanije.
Ipak, najdramatičnije promene strukture stanovništva dogodile su se u dvadesetom veku. U Drugom svjetskom ratu, bežeći od šiptarskog terora, oko 200.000 Srba pobeglo je u „užu“ Srbiju. Posle rata, komunistička vlast je većini njih zabranila povratak u zavičaj.
Proces svođenja Srba na apsolutnu manjinu završen je 1999. godine, nakon agresije varvara iz NATO pakta, kada je južna srpska pokrajina predata na upravu tom zločinačkom vojnom savezu i misiji UN. Za samo nekoliko meseci više od 200.000 Srba iz Prištine i drugih delova KiM proterano je u tzv. užu Srbiju.
Prema poslednjem popisu stanovništa na teritoriji AP Kosovo i Metohija koji je sproveden početkom aprila 2011. godine, tamo je živelo 1,7 miliona ljudi. Ovaj broj uglavnom obuhvata Albance, pošto popis nije sproveden u četiri opštine na severu pokrajine, a i najveći deo Srba južno od Ibra ga je bojkotovao.
U biračkim spiskovima Republike Srbije vodi se oko 116.000 stanovnika Kosova i Metohije srpske nacionalnosti koji imaju pravo glasa. U ovaj broj je uračunato i oko 9.000 Goranaca, koji su primili islam, ali smatraju da pripadaju srpskom etničkom stablu.
