POZDRAV IZ MANASTIRA BUDISAVCI KOD KLINE: Tri monahinje čuvaju dušu Metohije
Danas sam, kao član delegacije Opštine Velika Plana, posetio pravoslavni manastir Budisavci, nedaleko od Kline, gde smo monahinjama uručili skromnu humanitarnu pomoć u jestivom ulju, šećeru i ribljim konzervama. Dar Opštine i privrednika iz Velike Plane Radovana Dimića.
Čoveka koji uskoro počinje izgradnju crkve u Velikoj Plani a koji je u grad na Velikoj Moravi doselio upravo sa Kosova i Metohije, iz Novog Brda, nekadašnjeg najvećeg industrijskog centra i najbogatijeg grada srednjovekovne srpske države.
Sa mnom u delegaciji su sveštenici Radomir Janković, predsednik Crkvene opštine Velika Plana i sveštenik Hariton Jocić. Njih dvojica služe u planjanskoj gradskoj Crkvi svetih apostola Vartolomeja i Varnave. Inače, Hariton je rodom baš iz Metohije.
Manastir Budisavci je jedan od najugroženijih srpskih manastira na privremeno okupiranom Kosovu i Metohiji.
Svetinju koja se nalazi 15 kilometara od Kline prvi put sam posetio u septembru 2016. godine, zajedno sa svojim prijateljem Momčilom Zlatkovićem, koji je odavde rodom i njegovom suprugom Nadeždom, rodom iz obližnje Peći.
Nažalost, moj dragi Momčilo, večni borac za pravdu i veliki zaljubljenik u svoju Metohiju, više nije sa nama. Ubila ga je tuga za kćerkom Irenom, koja je stradala u saobraćajnoj nesreći.
U manastiru Budisavac, koji se nalazi u istoimenom selu, petnaest kilometara istočno od Peći, zatekli smo monahinju Matronu i dve iskušenice. Sve tri pod teretom poodmaklih godina. Žive od humanitarne pomoći, 12 kokošaka, pet morki i nekoliko paunova.
Samuju, slave Boga jedinoga i – tuguju. Tuguju za Momčilom i hiljadama drugih Srba koji su zauvek otišli iz prostrane Metohije. U beli svet. Da se nikad ne vrate. Neko milom u potrazi za boljim životom, a većina silom. Bežeći od terora albanskih ekstremista. U velikom procentu nekadašnjih Srba i pravoslavaca, koji su prvo izgubili svoj narod i veru, a zatim i obraz.
Manastir Budisavci potiče iz četrnaestog veka. Nije poznato ko ga je podigao ali se zna da ga je 1568. godine obnovio patrijarh Makarije Sokolović. Ikone u manastiru su skoro potpuno uništene.
Oko manastira nema ograde, a štite ga namotaji bodljikave žice. Ispred ulaza kontejner sa albanskim policajcem. Ljubazno traži dokumenta i zapisuje naša imena. To mu je posao.
Posle okupacije KiM od strane NATO monah ovog manastira Stefan Purić je kidnapovan i ubijen.
Svetinja malo živne jedino na Preobreženje, manastirsku slavu, kada se okupi po nekoliko desetina vernika. A nekada je na ledini oko manastira znalo da se okupi i dve hiljade Srba.
Pusto srpsko kome dopanulo, tužno srpsko kome ostanulo.
Nakon dragog tužnog susreta sa osirotelom svetinjom, koja samuje ispod moćnih vrhova Prokletija, koje se bele od snežnog pokrivača, nastavljamo put prema Peći. U susret Pećkoj patrijaršiji i Visokim Dečanima.
Ali usput skrećemo, da obiđemo i Đurakovac. U Đurakovcu pravoslavna crkva zapuštena, na džamiji zastava Albanije i takozvane Republike Kosovo. U Vitomirici, jednom od najvećih metohijskih sela, nekadašnjem crnogorskom „bastionu“, koji su zvali i mala Moskva, više nema ni jednog Crnogorca. Džaba je Đukanović Tačiju priznao nezavisnost.
U prolazu kroz Dobrušu, gde većinu čine Bošnjaci, najnovija izmišljena nacija na Balkanu, zapažam da su ulice dobili Izetbegovićevi „zlatni ljiljani“ i sarajevski pisac Ćamil Sijarić. Muslimanski borci u poslednjem ratu su bili daleko od zlatnih, počinili su masovne ratne zločine nad srpskim civilnim stanovništvom, posebno u Sarajevu i Podrinju ali sam se Sijarićevom imenu obradovao.
Veliki književnik, rođeni Crnogorac, koji je živeo u Sarajevu. Objavio je desetak dobrih knjiga. Uglavnom pripovedaka. Ali napisao je i jednu od najlepših srpskih ljubavnih i antiratnih pesama. U njoj se govori o dvadeset osam mladića koji su poginuli na nekom ratištu. Na insistiranje znatiželjnih saputnica, recitujem poslednje stihove.
-A na Kalemegdanima i Nevskim Prospektima, na Južnim Bulevarima
i kejovima rastanka, na Cvjetnim Trgovima i
Mostovima Mirabo, divne i kad ne ljube,
čekale su Ane, Zoje, Žanet.
Čekale su da se vrate vojnici.
Ako se ne vrate, svoja bijela negrljena ramena daće dječacima.
Nisu se vratili.
Preko njihovih streljanih očiju prešli su tenkovi.
Preko njihovih streljanih očiju.
Preko njihovih nedopjevanih marseljeza.
Preko njihovih izrešetanih iluzija.
Sad bi bili očevi.
Sad ih više nema.
Na zbornom mjestu ljubavi sad čekaju kao grobovi.
Mala velika moja,
večeras ćemo za njih voljeti…
