Sačekuše u Srbiji: Dvodecenijska nit zla bez kraja
Početak devedesetih godina doneo je novi fenomen na beogradskim ulicama - ubistva među kriminalcima koja su se zbivala u javnosti. Povezanost sa tajnim službama nije potpomognuta prevelikim brojem dokaza, ali je stalno pominjana kao nezaobilazan faktor.
Skorašnji oružani napad na Milana Beka podsetio je na godine za nama koje su, pored ekonomske, kulturne i duhovne dekadencije i propadanja, obeležila i javna ubistva. Raspad "velike" Jugoslavije i rat koji je usledio izbacio je na površinu kriminale strukture koje su godinama operisale izvan, dogovorom sa onovremenim tajnim službama.
Kriminalci su se borili za dve stvari. Za slavu, pošto su im "krasne" devedesete omogućile nastup u javnosti, i za teritoriju, novac i moć u svetu sa druge strane zakona. Da bi se pozicije očuvale, a neretko i nadgradile, organizovani su napadi na najveće takmace. Napadi koji su prerasli u ubistva na ulici, ored kućom, u javnosti uopšte.
Prvo veliko ubistvo bila je eliminacija Branislava Matića Belog, finansijera Srpskog pokreta obnove i Srpske garde, piše Blic. Njega su na Voždovcu automatski oružjem upokojili nepoznati počiniloci 3. avgusta 1991. Zločin nije razrešen do dana današnjeg.
Matićeva smrt otvorila je priču koja se iz godine u godinu samo intenzivirala. Jedan za drugim, u sačekušama padali su Aleksandar Knežević Knele, Radojica NIkčević, Žorž Stanković... Gorana Vukovića Majmuna ubili su u centru Beograda dok je ulazio u automobil.
Jedno od malobrojnih rešenih ubistava jeste smrt Gorana Marjanovića. Prvo je uhapšen njegov ubica, a zatim i naredbodavac Sreten Jocić - Joca Amsterdam.
Prijateljstvo sa vladajućom klikom tog vremena nije bilo garant opstanka. Vladu Kovačevića Trefa, prijatelja Marka Miloševića, neotkriveni napadač usmrtio je kod 1997. Sava centra. Zoran Todorović Kundak, koji je bio generalni sekretar JUL-a i direktor "Beopetrola" ubijen je iste godine dok je ulazio u ovu firmu.
Policija nije imala uspeha u rasvetljavanju ovih zločina. Štaviše, neretko su visoki zvaničnici iz MUP-a govorili da su uzrok toga tajne službe države koje su povezane sa kriminalnim delima. Usledila su ubistva policijskih poslenika, inspektora Dragana Radišića, načelnika Milorada Vlahovića i Dragana Simića, ljudi koji su upravo radili na rešavanju sačekuša. Najveće ubistvo pripadnika policije u to vreme bila je likvidacija generala i načelnika Službe javne bezbednosti, Radovana Stojičića Badže 1997. godine.
Dvehiljadite su krenule nesmanjenom žestinom. Dan posle Srpske nove godine, u hotelu "Interkontinetal" u Beogradu, ubijen je Željko Ražnatović Arkan, ratni vođa Srpske dobrovoljačke garde, predsednik Stranke srpskog jedinstva i narodni poslanik, kriminalac sa dugom i "slavnom" biografijom. Ubice vlasnika FK Obilić su uhvaćene. Dobrosav Gavrić i Milan Đuričić su osuđeni, ali su potom pušteni na slobodu.
Tri meseca kasnije stradao je Žika Petrović, generalni direktor JAT-a. Pad Slobodana Miloševića nije prekinuo koloplet ubistava. Ispred hotela "Jugoslavija", 2002. ubijen je general policije Boško Buha.
Policijska akcija "Sablja" koja je usledila posle ubistva premijera Zorana Đinđića 2003, donela je kraj zemunskom klanu, te rešenje nekih od ubistava koje je ova grupa počinila: Branislava Lainovića Dugog, Zorana Uskokovića, Sredoja Šljukića Šljuke, Jovana Guzijana...
Nije dugo prošlo, a sačekuše su zaživele nanovo. U martu 2004. usmrćen je generalni sekretar Fudbalskog saveza Srbije i Crne Gore, Branko Bulatović, dok su atentatori omanuli u pokušajima da likvidiraju Andriju Draškovića i Zorana Nedovića. Potencijalni naručilac bio je Luka Bojović, a u "ratu" sa njim pali su Branislav Šaranović i Dranilo Radonjić. Za osvetu, ubijen je Bojovićev brat, Nikola.
