Život duševnih bolesnika nakon izlaska iz bolnice
Vlada opsežno mišljenje da duševni bolesnici nakon izlaska iz bolnice ne mogu da vode normalan život. Najčešće su okarakterisani kao agresivni i društveno poremećeni, sa naznakom da će im se bolest ponovo vratiti. Okolina se distancira od njih, najčešće beži zbog straha. Šta se zapravo događa sa duševnim bolesnicima nakon njihovog izlaska sa bolničkog lečenja, da li su i dalje opasni po okolinu, ko o njima brine, da li im je i dalje potreban nadzor lekara?
U medicini se duševni bolesnici dele na dve vrste pacijenata, agresivne (koji se po pravilu retko otpuštaju i nalaze se na bolničkom lečenju sve do potvrđenih naznaka poboljšanja) i manje agresivne (pacijenti koji se uz pomoć terapija i lekova brzo vraćaju u normalu i koliko-toliko uspostavljaju normalan društveni i socijalni život).
Lečenje posle bolnice regulišu porodica i okruženje. Porodica, koja bi trebalo da ima glavnu ulogu u lečenju pacijenata, nekada omane. Da li zbog neznanja ili neprihvatanja bolesti, ali dešavalo se da svom bližnjem, nakon izlaska iz bolnice, umesto da ih podstaknu da nastave sa terapijom, oni ih ukidaju. Ovo nažalost dovodi do ispada koji se mogu završiti tragično.
Naznaka za duševno ludilo i psihičku nestabilnost ima ali okolina je ta koja treba obratiti pažnju. Desi se da sasvim normalan, tih i povučen mladić napravi neki tragični incident koji će ga obeležiti za ceo život, a istrovremeno unesrećiti njegovu porodicu i neke druge. Uglavnom se tek kada se incident ili tragedija desi, okrivljuju porodica i društvo što se neke naznake ili promene u ponašanju dotičnog nisu ranije primetile. Mnoge serijske ubice su bile zlostavljane u detinjstvu, seksualno ili psihički, pa se taj bes i agresivnost morala primetiti u daljem odrastanju žrtve. Mnoga zlostavljana deca su u detinjstvu maltretirala drugu decu, životinje, a da se na to nije previše obaziralo.
Pomoć duševno obolelima nakon izlaska iz bolnice može i mora da se pruži. U to treba da se uključe svi. Pored lekova koje će lekar prepisati, obolelom je neophodna pažnja i prihvaćenost okoline, da se socijalizuje, nađe kakav-takav posao i da se oseća društveno korisnim. Samo tako će terapija imati odlične rezultate.
"Poštovanjem iskustvenih i uvođenjem savremenih metoda lečenja, smanjili smo dužinu bolničkog lečenja. Na taj način smo skratili period odvajanja naših pacijenata od porodica i njihovog okruženja," govori za naš portal dr. Gorica Đokić, pomoćnik Direktora Klinike za Psihijatrijske bolesti "Laza Lazarević".
"U skladu sa tim, jačamo veze pacijenta, njegove porodice i saradnika u lečenju sa jedne strane, i društvene zajednice sa druge strane, zarad pripreme za izlazak iz institucije, kontinuirane brige, odgovornosti i saradnje sa zajednicom kojoj pacijent pripada. Osim toga, koriste se usluge sistemske porodične psihoterapije putem različitih strategija terapijskog odnosa sa ciljem menjanja disfunkcionalnog porodičnog modela. Koriste se programi kontinuirane saradnje sa porodicama i zajednicom kroz programe rada sa porodicama, savetodavnog rada i mentorskog rada, a sve u cilju da bi se šro pre pomoglo pacijentu ka ozdravljenju," zaključuje dr. Đokić.
Pročitajte i:
Zašto neki ljudi NE MOGU dobiti sidu?
Dijabetes - bolest koja ne bol
