Ovo je naselje na periferiji Beograda za koje verovatno niste čuli: Nalazi se na svega 20 minuta od centra grada - napuštena rimska lokacija na desnoj obali Dunava koju niko ne istražuje
U vreme Justinijana, podignuto je ili obnovljeno jako utvrđenje Ad Octavum, koje je bilo pravougaonog oblika dimenzija 180 × 100 metara. Pored utvrđenja pronađeni su tragovi stambenih zgrada, a zapadno od njega otkrivena je i nekropola. Teren oko ovih struktura bio je naseljen sve do kasnog srednjeg veka.
Dok je u kasnoantičkom Singidunumu vrveo gradski život, Rimljani se kupali u termama, a duž glavnih ulica cvetali trgovina i zanatstvo, malo dalje od grada u divljini budne oči stražara čuvale su grad od neprijatelja koji bi napad pripremali iz banatske ravnice.
Daleko od poslednjih grobova grada, tamo gde niko nije bez bojazni mirno hodao sam, u šumama i na brdima iznad Višnjice, belile su se zidine Ad Oktavuma (Ad Octavum).
Mnogi Beograđani ne znaju da je, zapravo, tu bila još jedna tvrđava u sklopu zaštite Singidunuma, mesto koje je opstalo i tokom srednjeg veka i gde su arheolozi pronašli tragove raznih generacija i civilizacija.
Ostaci arhitekture potvrđuju istorijske podatke o snažnom utvrđenju u sklopu limesa, sagrađenom kao zaštita vizantijske (romejske) teritorije od upada varvarskih plemena stacioniranih na levoj obali Dunava.
Objekat se nalazio na osmoj rimskoj milji od Singidunuma, a zapadno od njega prostiru se nekropole. Sahranjivanje je vršeno u grobovima izvedenim od opeke ili slobodnim ukopavanjem u zemlju.
Ad Oktavum bio je pravi mali grad na predvorju velikog, budući da je imao i svoje groblje. Dimenzije utvrđenja bile su oko 180 x 100 metara, na strateški veoma važnom mestu. Unutar zidina debelih pet metara nalazili su se i stambeni objekti. A to je bilo baš važno, jer su za tili čas horde neprijatelja mogle da projure banatsku ravnicu, preplivaju Dunav i spale Singidunum. To Rimljani nisu mogli da dopuste.
Ovo mesto svedoči i o počecima hrišćanstva na našim prostorima.
Jedna od pretpostavki je da su na groblju kod ove kule bili sahranjeni beogradski mučenici Hermil i Stratinik, pošto su nizvodno od Singidunuma tu isplivala njihova tela.
Takođe, na ovom mestu nađena je i zlatna ogrlica sa medaljonima i krstom, koja potiče iz 6. veka, naravno, nove ere.
Ovaj lokalitet je zaštićen, ali reč je, nažalost, samo o arheološkom nalazištu koje je istražio Muzej grada Beograda 1955. i 1964. godine. Velelepnu tvrđavu u predvorju grada koja bi danas bila prava atrakcija zbrisala su burna vremena i to ne samo ratovi.
Poznato je da su seljani u mirna vremena raznosili kamenu građu s takvih lokaliteta, a vredne stvari koje su ostale za starim kulturama u 20. veku bile su na meti kradljivaca koji haraju s detektorima metala, uništavajući nasleđe i priliku da se o starim gradovima otkrije nešto više.
Zanimljivo je da ovo zemljište nije bilo samo strateški zgodna tačka s koje je pucao pogled na Dunav i nepreglednu ravnicu, već i mesto koje je i te kako pogodovalo životu, budući da tu ima dosta izvora s termalnom vodom.
Ako mislite da ćete lako pronaći ovaj grad i njegove zidine varate se – sve to obraslo je šumom i žbunjem, ali ako se baš potrudite ukazaće vam se delovi temelja od kamena i opeke.
Izvor: Kaldrma
