Bili su strah i trepet: Voždovački klan bio je najbrutalniji devedesetih - Koristili zastrašujuć način "komunikacije", ubili Ljubu Zemunca, a onda su samo nestali

Studija MUP-a Srbije, koja je završena početkom 2001. godine, detaljno opisuje zločine koje je počinila ekipa ovog beogradskog naselja.

Bili su najorganizovaniji, ali i najbrutalniji. Tokom okršaja sa drugim gangovima gotovo svi ključni članovi su poginuli, uključujući Gorana Vukovića, Aleksandra Kneževića Kneleta, Zorana Dimitrova Žuću, Bojana Petrovića, Jovana Simendića Simonda... Ipak, ovo ih nije obeshrabrilo. Pregrupisali su redove, a na čelo su došle mlađe snage koje su zanat učile od Vukovića, nastavljajući da se bave starim poslovima, ali na nov, prilagođeniji način.

Liderstvo je preuzeo mladić koji je i sam nekoliko puta bio ranjen. Nakon što je postao šef, povukao se iz javnosti, a nove snage koje su očigledno bile pod njegovim uticajem nisu nastavile sa nasilnim obračunima kao prethodnici, što ne znači da su manje hrabre.

Oni su prestali sa otvorenim sukobima sa drugim klanovima, a najveće rivalstvo imali su sa komšijama sa Zvezdare. Iako su se i oni promenili tokom devedesetih i povukli sa ulica, nastavili su da se bave starim poslovima.

Užasne metode mučenja

Jedini javni istup koji je ukazivao na to da voždovački klan nije potpuno napustio svoje stare metode bila je otmica i brutalno zlostavljanje koje je šokiralo Srbiju.

U 2005. godini otet je mladić koji je trebalo da plati otkup od 400.000 evra. Na kraju su otmičari pristali na manju "cenu" - džip, motor i stan. Osuđeni su Srđan Kačavenda, koji je za žrtvu odabrao svog venčanog kuma, kao i Boško Raca i Andrija Zarić, dok je Vladan Kontić bio u bekstvu mesecima.

Ono što je zapanjilo javnost bila su strašna sredstva mučenja i "komunikacije" koje su koristili - sekira, macola, klešta, vrelo ulje, a čak i motornu testeru, što podseća na metodu koju je kasnije koristio Belivukov klan u Ritopeku.

Epilog ove priče je da su Kačavenda i Kontić osuđeni na minimalne kazne - godinu dana i osam meseci zatvora. Od tada o "voždovačkom klanu" nije bilo mnogo informacija, barem ne u kontekstu organizovanog kriminala i hijerarhije koja ih je činila jednim od najopasnijih klanova devedesetih godina.

Ko su bili Voždovčani

"Voždovački klan" nekad je slovio za "najjaču ekipu u gradu". "Zenit" su doživeli za vreme šefovanja Gorana Vukovića Majmuna, koji se "proslavio" ubistvom Ljubomira Magaša, poznatijeg kao Ljuba Zemunac, u Frankfurtu.

U policiji tvrde da je Vuković i formirao grupu koja je u to vreme (početak devedesetih) važila za "najorganizovaniju i najbrutalniju u kriminalnim sredinama na području celog Beograda".

Ova ekipa često je bila u sukobu sa drugim "kolegama" pa je dosta članova ubijeno - Aleksandar Knežević Knele, Bojan Banović, Romeo Savić, Zoran Dimitrov Žuća... Krajem 1994. godine stradao je i sam Vuković.

Na njegovo mesto "uskače" Mija Baškalović, učesnik, kako policija navodi, mnogih oružanih obračuna u kojima je i sam više puta ranjavan. Ipak, "voždovački klan" više nikad nije bio u vrhu kriminala, kao kada je na njegovom čelu bio Vuković.

U pomenutoj policijskoj studiji navedeno je da se ova ekipa bavila kriminalnim delima sa elimentima nasilja - ubistva, ranjavanja, iznude, krađe automobila i njihovo vraćanje za novac, krijumčarenje droge. Novac stečen na ovakav način uložili su u kupovinu nekretnina, stanova, kafića, auto-servisa, auto-otpada, kladionica...