Ako je njihovo, zašto nam ga OTIMAJU?! Ovo su razlozi zbog kojih će Kosovo UVEK BITI SRBIJA!

Kosovo večna rana Srbije. Oduvek smo se zbog njega borili, oduvek su nam ga otimali i tvrdili da nije naše. Ipak, istorijske činjenice govore suprotno.

Još u ranom Srednjem veku Kosovo i Metohiju je naseljavao u velikoj većini jedinstveni srpsko-slovenski etnos. U 10. i 11. veku srpski kneževi su počeli da pokazuju interes za tu oblast koju su naseljavali Srbi, i koja je krajem 12. veka, u vreme dinastije Nemanjića, konačno pripojena Srbiji. Do tada je teritorija Kosova pripadala Vizantiji.

Što se tiče etničkog sastava, u to vreme Kosovo je u potpunosti bila srpska zemlja: brojnost lutajućih albanskih plemena, koja su u to vreme još uvek predstavljala grko-katolike, iznosila je dva odsto od ukupnog stanovništva Kosova.

Baš u to vreme, doba Nemanjića, na Kosovu se podiže veliki broj crkava i manastira, zadužbina loze koja predstavlja zlatno doba Srbije.

Na Listi svetske baštine Uneska nalaze se srpski manastiri Visoki Dečani, Gračanica, Pećka patrijaršija i crkva Bogorodica Ljeviška, a reč je o kulturnim dobrima na teritoriji Kosova i Metohije. Ona se na listi nalaze pod objedinjenim nazivom "Srednjovekovni spomenici na Kosovu i Metohiji" i predstavljaju vrhunac vizantijsko-romaničke kulture, sa jedinstvenim stilom fresko-slikarstva, koji se razvio na prostoru Balkana između 13. i 17. veka.

Kulturno nasleđe, koje je očuvano na Kosovu i Metohiji, bezbrojni arhitektonski spomenici, literatura svedoče o tome da ta oblast predstavlja srpsku postojbinu.

Kosovo je ušlo u sastav Jugoslavije kao sastavni deo Srbije. Aktom iz Sen-Žermena od 10. septembra 1919. regulisani su odnosi svih naroda i nacija koji su živeli na prostoru nove države. Ali aprilski poraz Jugoslavije u Drugom svetskom ratu 1941. godine je doveo do aktiviranja genocida Srba na Kosovu, u Hrvatskoj i na drugim teritorijama.

Pod patronatom italijanskih fašista planirano je formiranje Velike Albanije, a zatim, uz pomoć Nemaca, nastavljeno i deportovanje Srba i njihov genocid. Tačni podaci o broju ubijenih u to vreme još uvek nisu ustanovljeni, ali broj izbeglica sa Kosova je po najskromnijim podacima odavno premašio 100.000.

Po rezultatima Drugog svetskog rata Kosovo je ostalo u sastavu Srbije kao autonomna pokrajina.

Preko „Albanske nacionalne komunističke partije“ albansko stanovništvo pokrajine nastavilo konsolidaciju ideje Velike Albanije, te se već osamdesetih godina pojavljuju najrazličitije ilegalne organizacije. One se bave ubistvima, silovanjima, pljačkom, zastrašivanjem Srba po manjim mestima, skrnavljenjem svetih i simboličnih za Srbe mesta, i ostvarivanjem programa socijalne i političke neravnopravnosti u korist Albanaca. U rezultatu su Srbi i Crnogorci po ko zna koji put bili prinuđeni da napuštaju zavičaj.

U drugoj polovini 80-ih rad albanskih terorista prelazi na drugi kolosek. Ustavna reforma iz 1989. godine je imala za cilj da prekine nastalu situaciju, kao i ponižavanje Srba i kao najvažnije da izjednači prava svih stanovnika Kosova, očuvavši u sastavu Srbije taj deo srpske postojbine. Ali, inicijativa je poslužila samo kao zamajac da Albanci od početka 90-ih godina počnu otvoreno da se naoružavaju uz pomoć sredstava iz Albanije, konačno prelazeći na teror protiv srpskih naseljenih mesta i protiv same srpske strukture vlasti.

Proširenju terora su doprineli prvi uspesi, postepeno zahvatajući i gradove u pokrajini. Godine 1998. u Peći je ubijeno nekoliko đaka i studenata, što je potreslo centralnu vladu tako da je ona naterala da se na Kosovo uvedu vojne jedinice. Jugoslovenska armija je brzo uspela da skoro potpuno razbije otpor terorističke „Armije za oslobođenje Kosova“, što ni malo nije odgovaralo planovima NATO-a.

Dana 24. marta 1999. SAD su, bez odgovarajuće rezolucije UN, zajedno sa nekim svojim satelitima, počele da bombarduju Srbiju, za šta su kao povod poslužile takozvane „etničke čistke Albanaca na lokalitetu Račak“. Docnije su mnoge činjenice ukazale da je srpska verzija događaja bila istinita, odnosno da su sami albanski teroristi i njihovi NATO jataci unapred isplanirali i izvršili ono što je dovelo do tragedije u Račku, ali to nije ništa izmenilo, jer se istorija ne vraća. Bombardovanje dugo 78 dana nateralo je Beograd da izvede armiju sa Kosova, gde su raspoređene međunarodne mirotvorne snage (KFOR).

Nakon završetka rata, 10. juna 1999. godine potpisana je rezolucija 1244 u kojoj piše da je Kosovo neraskidivi deo Srbije, te je to još jedan u nizu dokaza da je Kosovo Srbija.

Radeći uz diktat SAD-a jedinice KFOR-a su sa otvorenim cinizmom dozvolile da se unište preostale srpske enklave u pokrajini i spomenici kulturnog nasleđa. Na očigled Evrope koja je prozvana hrišćanskom, skrnavljene su crkve koje nisu štićene, manastiri, i spomenici koji su predstavljali dokaz srpsko-slovenskog prisustva na Kosovu.

Dana 17. februara 2008, kršeći sve međunarodne ugovore, genocid i krv srpskog naroda, albanski teroristi su po stilu slično Turcima proglasili nezavisnost Kosova. Akt je odmah priznao autor čitavog tog košmara – SAD.

Od tada, pa sve do sada cela Srbija, a posebno njena južna srpska pokrajina je izložena pritiscima kako bismo priznali kosovsku nezavisnost. Međutim, kako za Srbe ono to nikad neće postati, u poslednjih nekoliko meseci odnos Albanaca prema srpskom stanovništvu, a uz podršku Zapada, je postao zastrašujuć, a sve ppod okriljen “zakona” koje su sami osmislili.

U januaru je ubijen lider Srba sa Kosova Oliver Ivanović kada je na njega s leđa ispaljeno 6 metaka, a najnoviji u nizu incidenata jeste otmica Marka Đurića od strane terorista ROSU.

Ovo su jasni pokazatelji da Albanci i oni koji ih podržavaju ovim postupcima priznaju da Kosovo nikada nije bilo niti će biti njihovo, veća da na sraman način pokušavaju da ga otmu.