EKSKLUZIVNO: Evo koga su ustaše ubile od predaka Aleksandra Vučića

Jedna od najmorbidnijih izmišljotina koje su politički protivnici u javnost plasirali o predsedniku Srbije Aleksandru Vučiću jeste da su njegovi najbliži preci u Čipuljiću kod Bugojna u jesen 1941. godine prešli u rimokatoličku veru i da Vučić laže da su ustaše za vreme Drugog svetskog rata pobile više članova njegove porodice. Iz iste kuhinje potekla je i informacija da je od Vučića u Drugom svetskom ratu stradao samo njegov deda Anđelko Vučić. Ali da čak ni on nije žrtva ustaškog terora već da je ubijen u kafanskom obračunu.

Sve ove priče pokrenuo je bivši narodni poslanik i visoki funkcioner SRS Ljubiša Petković, koji je nakon raskola u SRS očigledno iz Haga dobio partijski zadatak da što više satanizuje dojučerašnjeg stranačkog kolegu. A on se baš potrudio da zadatak dobro odradi. Petković je u svojoj knjizi „Haške muke“ napisao da niko od porodice Vučić nije stradao od ustaša, da je Aleksandrov deda Anđelko ubijen u kafanskoj tuči, da je stric Aleksandra Vučića bio „istaknuti ustaša“ i da su „u septembru 1941. godine“ Vučići, i to baš grana Anđelka Vučića, Aleksandrovog dede, primili rimokatoličku veru.

Autor je ove podatke izneo kategorično, ne ostavljajući mesta ni najmanjoj sumnji da oni nisu tačni. Kasnije su ove tvrdnje više stotina puta ponovljene u raznim novinskim tekstovima i u komentarima na društvenim mrežama, tako da je u delu javnosti prisutno uverenje ili bar sumnja da je Petković napisao istinu.

Evo šta kažu činjenice.

Na zvaničnom spisku žrtava rata od 1941. do 1945. godine iz mesta Čipuljić kod Bugojna koji je sačinio Savezni zavod za statistiku Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, strana 1.096. nalaze se petorica Vučića:

• Vučić (Antonija) Anđelko, rođen 1893. Srbin, ubijen u direktnom teroru, Bosanska Gradiška
• Vučić (Đorđa) Rajko, rođen 1920. Srbin, ubijen 1941. u direktnom teroru, Bugojno
• Vučić (Koste) Đorđe, rođen 1896. Srbin, ubijen 1941. u direktnom teroru, Bugojno
• Vučić (Koste) Ile, rođen 1904. Srbin, ubijen 1941. u direktnom teroru, Bosanska Gradiška
• Vučić (NN) Ilija, 9999 (nepoznata godina rođenja – napomena D.M.) Srbin, ubijen od ustaša 1941.

U istom spisku, ali za grad Bugojno, strana 1095. nalaze se dvojica Vučića:

• Vučić (Jove) Mile, rođen 1920. Srbin, poginuo 1943. u NOBU-u, Crna Gora
• Vučić (Riste) Stevo, rođen 1891. Srbin, ubijen od ustaša 1941. u logoru Jadovno

Anđelko je deda Aleksandra Vučića, Ile, Đorđe i Stevo su Anđelkova braća od strica, a Rajko je Đorđev sin.

Između 25. i 27. maja 1941. ustaše su u Bugojnu uhapsile prvu grupu od 25 Srba i zatvorile ih u zgradu zvanu „Konak“. Među njima su bila i trojica Vučića: Anđelko, Stevo i Ile. Anđelko i Stevo su bili uspešni trgovci, čuveni ne samo u Bugojnu već u Srednjoj Bosni, Hercegovini i susednoj Dalmaciji. Važili su za velike rusofile. U Bugojnu se prepričavala anegdota da su Anđelko i Stevo toliko voleli Rusiju da su odlučili da je posete. Navodno, u Rusiju su krenuli na konjskoj zaprezi, ali su stigli samo do Doboja i vratili se nazad. Nije poznato da li u ovoj anegdoti ima istine, ali je nesporno da je Anđelko Vučić bio na hodočašću (hadžiluku) na Hristovom grobu u Jeruslalemu, zbog čega je dobio nadimak Adžija.

Noću između 27. i 28. maja uhapšeni Srbi transportovani su iz Bugojna u Banjaluku. Posle dva dana, 30. ili 31. maja, ovedeni su iz zatvora u Banjaluci i svi ubijeni. Po jednim izvorima zločin je izvršen u ataru sela Ivanjska, na padinama Kozare, po drugima učinjeno je to malo dalje, na području susedne Bosanske Gradiške. Zbog očigledne greške, u spisku Saveznog zavoda za statistiku kao mesto smrti Steve Vučića naveden je logor Jadovno.

Krajem jula 1941. ustaše su počele veliku akciju etničkog čišćenja bugojanske kotline (Bugojno i Gornji Vakuf), s ciljem da sve muško stanovništvo srpske nacionalnosti pobiju, a žene i decu proteraju u Srbiju. Izvršena su masovna hapšenja svih Srba starijih od 16 godina. U utorak 27. jula uhapšeno je 47 Čipuljićana, koji su zajedno sa ostalim Srbima zatvoreni u zgradu osnovne škole. Među njima su bili i Đorđe Vučić i njegov sin Rajko, mladić koji je imao 21 godinu. Uhapšene su, vezane žicom, u kamionima odvozili do ogromne jame između sela Zanasovići i Rosulje i nad jamom ubijali iz vatrenog oružja, klali ili ubijali sekirama i maljevima. U noći između 30. i 31. jula u Zanesoviće je odvedena je i likvidirana grupa u kojoj su se nalazila dvojica Vučića.

U knjizi „Ratna hronika Bugojna“ Mesud Hotić, po nacionalnosti musliman, navodi da su između 27. i 31. jula nad jamom u Zanesovićima ustaše ubile oko 1.500 Srba. Kotarski predstojnik Branko Kuštro se hvalio da je on lično, za samo jednu noć, nad bezdanom pucao u glavu 400 nesrećnika.

Posle pokolja kod Zanesovića ustaše su pohapsile oko 400 Srba iz Bugojna i Čipuljića, uglavnom žena i dece i vozom ih transportovale u logor u Slavonskoj Požegi. Voz je iz Bugojna krenuo 11. avgusta, a narod je bio smešten u stočne vagone.

U svojoj knjizi „Izbeglice i preseljenici na teritoriji okupirane Jugoslavije“ , na 150. strani, Slobodan D. Milošević je objavio podatak da su Srbi iz Bugojna u logor dovedeni 13. avgusta 1941. godine, da ih je bilo 327, od čega 123 muškog i 204 ženskog pola.

U dokumentima NDH koji su zaplenjeni nakon oslobođenja Jugoslavije, pronađen je spisak porodica iz Bugojna koje su bile zatočene u Požegi, a zatim transportovane u okupiranu Srbiju. Na spisku se nalazi i 16 Vučića. Citiram taj deo spiska: „Vučić (Antonija) Rade sa ženom i šestoro dece, Vučić Dragica, žena Anđelkova sa šestoro dece i Ljuba Vučić, iz iste porodice, bez roditelja.“

U knjizi „Zapis o zločinu“ koju je napisao poznati bugojanski hroničar Branko Mićić navodi se da su prognanici iz Bugojna, vozom preko Vinkovaca i Beograda,19. avgusta 1941. dakle na pravoslavni praznik Preobraženje, stigli u Markovac kod Velike Plane, gde su iskrcani. Najveći deo razmešten je po kućama dobrih ljudi u Svilajncu i Simićevu kod Žabara, a bilo ih je koji su progonstvo proveli u Velikoj Plani, Žabarima i Lapovu.

Na putu, negde u blizini Beograda, Dragica Vučić je rodila sina, Aleksandrovog oca. Po mužu kojeg su ubile ustaše dala mu je ime Anđelko. Dragica i ostali Vučiću rat su proveli u Crkvencu kod Svilajnca, odakle su se odmah po oslobođenju vratili u Čipuljić.

Iz navedenog je očigledno ne samo da su preci sadašnjeg predsednika Srbije teško postradali u Drugom svetskom ratu, već i da nisu primili rimokatoličku veru. Jer, čak i da su hteli nisu mogli. Navodno prekrštavanje, o kojem je pisao Ljubiša Petković, se dogodilo u septembru 1941. godine, a Vučići su od sredine avgusta 1941. bili u Srbiji.

Branko Mićić u svojoj knjizi navodi i podatak da su u aprilu 1941. ustaše naredile da se povodom proglašenja NDH na svim javnim zgradama i radnjama u Bugojnu istaknu hrvatske zastave. Stevo Vučić je otišao kod ustaškog poverenika advokata Barišića i rekao mu „kako on kao Srbin, tu zastavu ne može istaći“.

Kao savremenik tih dramatičnih događaja, Mićić (rođen 1928. godine ) je zapisao da je nakon puča 27. marta 1941. u Beogradu, kojim je zbačena vlada Cvetković-Maček, a Kraljevina Jugoslavija odbacila Trojni pakt sklopljen sa Hitlerovom Nemačkom i Musolinijevom Italijom, trgovac Anđelko Vučić, „u znak slavlja, stavio pred svoju radnju bure sa rakijom i svakog ko je naišao besplatno je častio“.