Najbolji primer kontraofanzive ili kako je Živojin Mišić održao lekciju koja je ušla u UDŽBENIKE
Ništa nam nije išlo na ruku. I taman kad je sve delovalo kao da će Srbija da kapitulira, desio se preokret u komandi Prve armije. Tadašnji komandant general Petar Bojović morao je da se povuče usled ranjavanja, a komandu je pruzeo general Živojin Mišić.
Austrougarski generalštab predvođen Oskarom Poćorekom pripremao je ozbiljan plan ofanzive. Nakon Cerske bitke srpskoj vojsci je bio neophodan predah zbog popune snaga i rezerve kao i municije koju su čekali da dobiju od saveznika. Neprijatelj je imao jasno zacrtan cilj- zauvek eliminsati Srbiju sa tadašnje karte sveta. Poćorekovom naredbom pokrenuta je ofanziva 16. novembra 1914. godine u nadi da je srpska vojska sasvim dezorganizovana i da neće moći adekvatno da odgovori na napad.
U tom trenutku Austrougarska vojska brojala je 400.000 vojnika i 400 topova naspram srpske sa 270.000 vojnika i 426 topova. Poćorek je imao jasan cilj. Zauzeti Beograd, a potom prodirati dalje ka centru i jugu zemlje.
Prva armija srpske vojske pod komandom generala Živojiina Mišića držala je svoje položaje sve do 26. novembra kada je Vrhovna komanda poslušala generala Mišića i naredila povlačenje koje se završilo uspešno sa minimalno gubitaka.
U međuvremenu, dok je srpska vojska bila u povlačenju stigla je saveznička pomoć a sa njom i novi problemi. Naime čaure za topove bile su duže od srpskih za 2,5 milimetara. U Nišu je municija morala biti demontirana prema veličini srpskih topova i munjevitom brzinom biti vraćena na front. Nebranjeni Beograd pao je 2. decembra. Austrougarska je uveliko slavila pobedu, a saveznici su otpisali Srbiju.
Onda se desio preokret!
Prva armija je dobila dopunu u vidu đačkog bataljona, čuvenih 1300 kaplara. Stigle su i prerađene granate iz Niša. Srpski moral je podignut, dok je na drugoj strani opao zbog slabe linije snabdevanja. Naime Austrougari da bi se prehranili, morali su da pljačkaju.
Rano ujutru, 3. decembra srpska vojska kreće u kontraofanzivu. Šunjajući se prema austrougarskim rovovima, naređen je juriš u trenutku kada je nerpijatelj to najmanje očekivao. Austrougarska Šesta armija dala se u beg. Neprijatelj je gonjen sve do Valjeva, zarobljeno je na hiljade vojnika i stotine oficira. To je izazvalo sveopštu paniku kod austiugarske vojske i dovelo do totalne dezorganizacije. General Poćorek je uzaludno verovao da će moći da sačuva osvojene delove Srbije ukoliko se povuče na bolje položaje. Srpske trupe ulaze u Beograd 15. decembra, osvajaju austrougarske topove i gađaju u austougarske pontonske mostove. Kralj Petar I pobedonosno je umarširao u Beograd 16. decembra, i to je označilo završetak bitke.
