MONSTRUOZNI ZLOČIN KOLOSALNIH RAZMERA Boris Bursać za SD: Srbi su ubijani i to samo zbog jednog razloga - zato što su Srbi

Na pravoslavni praznik Blage Marije, u ranim jutarnjim časovima - 4. avgusta 1995. godine, napadom na tzv. sektore “Sever” i “Jug”, tačnije granatiranjem Knina, Benkovca, Obrovca, Gračaca i okolnih sela, otpočela je monstruozna zločinačka akcija pod kodnim imenom “Oluja”. Protiv krajiških Srba krenulo je oko 200.000 vojnika iz Hrvatske vojske i Hrvatskog vijeća odbrane, podržanih od strane pripadnka Specijalne policije Hrvatske, muslimanske armije iz BiH pod komandom Atifa Dudakovića kao i NATO avijacije. 

Uprkos činjenicama da je ova oblast bila pod zaštitom UN-a (sektori Jug i Sever) i da su delegacije RSK, u Ženevi na sastanku sa hrvatskom delegacijom, pred predstavnicima UN-a i u Beogradu pred predstavnikom SAD-a, kao vodećom članicom NATO-a, prihvatile predlog međunarodne zajednice da se pregovori u vezi sa statusom Krajine vode na bazi plana Z-4 a u cilju zaustavljanja vojnih akcija usmerenih jednih prema drugima i zauzvrat dobile čvrste garancije da napada neće biti - napad se dogodio.

Dakle pred očima međunarodne zajednice, takoreći uz njihovo prećutno odobravanje, zločinačka sila skrojena od hrvatskih vojnika, policajaca, specijalaca, muslimanske armije BiH, NATO avijacije izvršila je monstruozne zločine nad srpskim stanovništvom. Prema svedočenjima očevidaca, ubijani su oni koji nisu hteli da napuste svoja vekovna ognjišta, ubijani su svi koji su se našli na putu zločinaca, bez obzira na pol i godine. Nad Srbima sa kojima su ovi zločinci došli u kontakt, upotrebljivani su već toliko puta isprobane metode likvidacija (klanja, spaljivanja, metak u potiljak, bacanje u jame...) ali i neke nove metode (zamrzavanje i spaljivanje hemikalijama), pljačkane su i spaljivane kuće, uništavani usevi a sve sa jednim ciljem - da se zatre sve što je srpsko. I kad je prestao svaki otpor Srba, agresor je ubijao ljude u izbegličkim kolonama i do Une i preko Une duboko u teritoriju Republike Srpske. Na putevima kojima su se kretale krajiške izbegličke kolone ostajali su leševi ubijenih artiljerijskim granatama, avionskim bombama, snajperskim hicima, noževima.

Krajina je opustošena, opljačkana pa porušena i zapaljena. Nisu bili pošteđeni ni crkveni, kulturni, istorijski srpski, kao ni antifašistički, spomenici. Prema rečima Karlosa Branka, zamenika šefa misije vojnih posmatrača UN za Hrvatsku i BiH od 1994 do 1996. godine: Krajina za Srbe „postala pakao, groblje na otvorenom - ubijani su oni koji nisu uspeli ili nisu mogli da pobegnu zbog poodmaklih godina, pljačkane su i spaljivane kuće, uništavani usevi i sve to uz podršku najviših nivoa hrvatske države”. Pred očima međunarodne zajednice ubijeno je preko 2000 i proterano preko 250 hiljada Srba. Takođe uništeno je i srušeno 13.000 privrednih objekata, 182 zadruge, 56 zdravstvenih stanica, 78 pravoslavnih crkvi, 29 muzeja, 920 spomenika kulture, 181 groblje, 352 trgovačka objekta, 211 ugostiteljskih objekata, 410 zanatskih radnji, kao i svi industrijski pogoni. Pored nebrojanih, nesumnjivih dokaza, ovaj monstrozni zločin nad srpskim narodom ostao je nekažnjen.

Počinioci ovih zločina, između ostalih i generali Ante Gotovina i Mladen Markač, oslobođeni su optužbi u drugostepenom postupku.
Ono što ću uvek tvrditi jeste činjenica da ovaj nekažnjeni zločin predstavlja nastavak genocidne politike Hrvatske prema srpskom narodu, upravo onakve kakvu je sprovodio Pavelić i njegova ustaška tvorevina NDH. U marionetskoj državi nacističke Nemačke, poznatoj kao zločinačka NDH, u periodu od 1941. do 1945. godine, sprovođen je sistematski progon i istrebljenje Srba - poznat kao "GENOCID NAD SRBIMA".

Ustaška država, odnosno Nezavisna Država Hrvatska, koncipirana je na rasističkoj ideologiji krvi i tla i predstavlja eklektički spoj različitih elemenata nemačkog nacizma i italijanskog fašizma. U ustaškoj državi, koju su stvorili Poglavnik i njegove ustaše, mora se ustaški misliti, ustaški govoriti i što je najvažnije – ustaški raditi. Jednom rečju, čitav život u NDH mora biti ustaški. Shodno tome režim ove nakardne države morao je zatrti sve što nije ustaško te svu pažnju usmerava na Srbe, nad kojma je u ovom periodu sproveden najbrutalniji genocid. Mile Budak, Pavelićev ministar i doglavnik,  “kreira i predlaže idejno rešenje srpskog pitanja u Hrvatskoj”: „Jedan dio Srba pobiti, drugi raseliti, a ostale prevesti na katoličku vjeru i tako pretopiti u Hrvate”” - ova ustaška ideologija otvorila je put genocidu nad Srbima koji je sporovođen kroz brutalna pogubljenja u logorima smrti, masovna ubistva, deportacije, etnička čišćenja i prisilna preobraćanja. Srbi su ubijani na najmonstruoznije načine i to samo zbog jednog razloga - zato što su Srbi.

Nakon dehumanizacije Srba preko zakonskih odredbi, kao što su bile odredbe o zabrani ćirilice i srpskog nacionalnog imena, na red je došla i likvidacija Srba. Genocid nad Srbima započeo u selu Gudovac kod Bjelovara. Nešto više od dve sedmice od proglašenja NDH, 27. i 28. aprila 1941. godine, hrvatska vojska je pobila oko 200 srpskih seljaka iz ovoga sela. Nakon toga ređaju se masovne likvidacije Srba po Kordunu, Lici, Dalmaciji, Bosanskoj Krajini…. Srpski narod je bio suočen sa poptpunim uništenjem, dok je NDH je postala grobnica najvećeg broja Srba ikada stradalih u svim dotadašnjim ratovima i sukobima.

Dokazi koji govore u prilog ovoj tezi jesu i 24 logora koja su funkcionisala u NDH. Jasenovac, Jastrebarsko, Stara Gradiška, Jadovno, jame smrti u Lici, Dalmaciji, Baniji, Kordunu samo su neka mesta masovnog stradanja Srba. Nesumnjivo, najveći dokaz genocidnim namerama NDH jeste logor Jastrebarsko. Nijedan nemački logor tokom Drugog svetskog rata nije uspostavljen za decu, niti jedan - dok je Jastrebarsko tipični ustaški izum. U ovom logoru jadna srpska deca nisu mogla da koriste svoja imena i prezimena, njihovi identiteti bili su poništeni, a umesto imena po dolasku u logor, dobijali bi, u početku, pločicu od kartonskog papira ili drveta na kojoj bi bio ispisan broj. Samo na taj broj deca su imala dozvolu da se „odazivajuˮ. Stopa smrtnosti dece bila je velika, i predstavljala rezultat nemilosrdne torture, odnosno mera kazni koje su izvođene različitim metodama fizičkog nasilja, odnosno „premlaćivanjemˮ. Skoro svakodnevno, nedužna srpska deca trpela su monstruozna „bičevanjaˮ, izvođena „glogovim prutomˮ umočenim u slanu, morsku vodu. Da li je potrebno pominjati Jasenovac, tu najveću fabriku smrti u Drugom svetskom ratu, u kome su prema svedočenjima preživelih logoraša kao i podacima iz nemačkih vojnih dnevnika, Srbi, Jevreji i Romi ubijani na 57 načina. 

Međunarodna komisija za istinu o jasenovačkom sistemu hrvatskih koncentracionih logora zaključila je da je u Jasenovcu i Donjoj Gradini ubijeno više od 700.000 Srba, 80.000 Roma i 23.000 Jevreja od strane Hrvata. Tokom 1.337 dana postojanja logora Jasenovac, među žrtvama je bilo skoro 20.000 dece. S obzirom na podatak da je u NDH ukupno stradalo između 900.000 i 1.200.000 Srba, ne postavlja se pitanje da li je bilo genocida - genocid je u ovom slučaju potvrđena istorijska činjenica.

Ćutanje međunarodne zajednice i nekažnjavanje Hrvata za genocid nad srpskim narodom u NDH, zajedno s potpunim odsustvom denacifikacije hrvatskog društva, doprinelo je ponovnoj reviziji i rehabilitaciji ustaške ideologije tokom devedesetih godina prošlog veka, što je rezultiralo ponovljanjem istih ili sličnih zločina nad srpskim narodom. Ređale su se zločinačke hrvatske akcije: "Otkos" (1991), "Miljevački plato" (1992), "Bljesak" i "Oluja" (1995). Ove akcije, poput prethodnih, bile su direktno organizovane od strane hrvatske države i predstavljaju nastavak genocidne politike hrvatskih vlasti prema srpskom narodu.

Čvrst i neoboriv dokaz mojoj tvrdnji o učešću Hrvatske države u ovom zločinu kao i o genocidnim namerama nad Srbima svakako je “Brionski stenogram”. Na ovom sastanku Tuđman vojnom vrhu Hrvatske izjavljuje "Tema naše današnje rasprave je nanošenje takvih udaraca da Srbi praktično nestanu sa ovih prostora… Imamo podršku Nemačke, NATO-a, a delimično i Amerike – stvar je hitna!". (Sastanak je održan 31. jula 1995. na Brionima). Dakle cilj Tuđmana i njegovog ideološkog oca Pavelića je potpuno isti - “očistiti Hrvatsku od Srba”. Podsećam i na činjenicu da je upravo Tuđman u Saboru, nakon sprovedene zločinačke akcije “Oluja”, 15. januara. 1996. godine u svome “izvješću naciji” izgovorio sledeće : „Uspešnim izvođenjem akcije „Oluja“ za svagda je rešen glavni unutrašnji problem hrvatske države”. Zločini počinjeni tokom i nakon operacije "Oluja" podsećaju na događaje iz Drugog svetskog rata, kada je srpsko stanovništvo u Hrvatskoj, koje je pre rata činilo oko 37% stanovništva, desetkovano od strane ustaških snaga u tadašnjoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Ono što je tada započeo Ante Pavelić, decenijama kasnije je na sličan način sprovedeno pod vođstvom Franje Tuđmana. Na taj način, Tuđman je postigao cilj koji fašističko-ustaška država NDH nije uspela tokom Drugog svetskog rata - trajno proterivanje srpskog stanovništva iz Krajine i stvaranje etnički čiste Hrvatske - nije li to onda nastavak genocida nad Srbima, koji je otpočeo 1941. godine?

S obzirom da su se ovaj i mnogi drugi zločini nad srpskim narodom događali pred očima naših “prijatelja” sa Zapada koji i dan danas ćute, čime na najbrutalniji način praktično devalviraju sve žrtve koje su stradale, na nama ostaje da budemo još glasniji, da ih stalno podsećamo i pokažemo im da Srbija neće zaboraviti i neće ćutati o zločinima koji su počinjeni njenom narodu.

Kao Srbin Krajišnik, smatram da je odavno došlo vreme da zločinačku akciju “Oluju” nazovemo pravim imenom, “Oluja”je monstruozni zločin kolosalnih razmera za koji niko nije odgovarao i direktan je nastavak genocidne politike NDH. Mi, Srbi, imamo obavezu da brižljivo negujemo kulturu pamćenja, moramo glasno govoriti o srpskim žrtvma i stratištima našeg naroda, jer na taj način, dakle osnaživanjem kulture pamćenja, odajemo počast žrtvama i sprečavamo da se ovakvi zločini nad našim narodom ponove.