SRBIJI SVE AGRESIVNIJE PODMEĆU FAŠIZAM: Na zajedničkom zadatku unuci fašista, njihovi plaćenici u Beogradu i - idioti

Fašizam na zidovima, što se vidi i po plakatu kojim je tribina najavljena, i po onome što je na njoj rečeno i po slikama kojima je pokriven snimak tribine objavljen na internetu, je slika generala Ratka Mladića na fasadi jedne zgrade u Beogradu a pod pojmom fašizam u društvu misli se na srpsko društvo i navodni srpski fašizam.

Sat vremena i četrdeset minuta su navedeni, pojačani Stašom Zajović, još jednim mrziteljem i neprijateljem srpskog naroda, sricali laži o srpskom fašizmu, nazivajući ga institucionalnim fašizmom, odnosno državnim projektom, o Mladiću ratnom zločincu i stvarnim i izmišljenim srpskim zločinima, jadikujući što su haške kadije i sudije Srbima izmislili samo genocid u Srebrenici, a ne u još šest opština. Mada bi njima i tih šest bilo malo.

U presudama Haškog tribunala nema nijednog dokaza, nijednog svedoka, koji terete Ratka Mladića da je naredio, a kamoli izvršio neki konkretan zločin. On je osuđen po takozvanoj komandnoj odgovornosti. U prevodu, osuđen je zato što je uspešno komandovao Vojskom Republike Srpske. Da nije stvorena Republika Srpska, da je uspeo hrvatsko-muslimanski projekat pretvaranja Srba zapadno od Drine u pokornu raju, Mladić bi uživao u penziji u Beogradu ili Banjaluci. Iz istih razloga, uz epitet ratnog zločinca, generalu je u novije vreme prišiven i epitet fašiste.

Postoji niz dokaza i izjava svedoka da je Naser Orić ne samo lično predvodio napade muslimanskih jedinica iz Srebrenice na Kravicu, Bjelovac i druga sela u Podrinju koja su potpuno uništena i u kojima je ubijeno više stotina srpskih žena i dece, već i da je lično ubijao zarobljene civile.

U svojeručno pisanoj izjavi na više od stotinu strana, koju je ponovio pred istražnim organima u BiH, ali i pred haškim istražiteljima, Samir Avdić iz Glogove kod Bratunca, koji je bio ne samo vojnik u Orićevoj jedinici, već i njegov prijatelj, navodi brojne slučajeve Orićevih zločina, uključujući i ubistvo dve trudne Srpkinje.

-Naser je u Lozničkoj rijeci jednoj zarobljenoj Srpkinji-trudnici, jer je imala veliki stomak i vidjelo se da je trudna, kad je vidio da je na jednoj ruci iznad šake na podlaktici imala pletenu zlatnu narukvicu koja je širine veće od sata, naredio da mu to skine. Kad je ona počela da skida to je usljed njenog straha teže išlo. Naser nije mogao da čeka, pa je nožem počeo da joj siječe ruku u predjelu podlaktice  – piše Samir Avdić, od oca Abiba i majke Abide, oženjen, otac dvoje dece.

Kada joj je zločinac zasekao ruku, žena je počela da jauče i srušila se na zemlju. Prilikom pada, narukvica, koju je ona već bila počela da skida, spala je sa ruke i Orić je istu uzeo i stavio u džep.

-Na tom istom mjestu, Naser joj je zabo nož u stomak i to otprilike na mjestu gdje je želudac, a zatim je nož svukao niz stomak u predjelu nogu, rasjekavši je cijelu, usljed čega je iz nje ispalo sve, pa i kesa, tako bih je ja nazvao, u kojoj se dijete nalazilo u utrobi majke i žena je jaukala i pominjala imena nekih lica srpske nacionalnosti – nastavlja Avdić.

Svedok navodi da je rasporena žena ostavljena da izdahne, „a da niko nije u nju pucao da bi joj tako bar prekratio muke“. On zaključuje da su se ubica i žrtva poznavali, jer je Orić, pre nego što je počinio zločin, razgovarao sa ženom i, između ostalog, pitao je „gde ti je čovek, što mi nije doneo pare“.

Avdić navodi i slučaj prilikom muslimanskog napada na Kravicu i okolna sela na Božić 7. januara 1993. godine, u kojem su on i njegovi saborci, pod Orićevom komandom, ubili 44 lica srpske nacionalnosti, popalili nekoliko stotina kuća, a svu stoku i živinu iz tih sela oterali u Srebrenicu.

-Ta žena je takođe bila zarobljena, a ubio je lično Naser naočigled svih nas. Isto je bila u drugom stanju – trudna, sa velikim stomakom i ubio je na isti način kao i ovu što sam prethodno opisao, tako što joj je nož zabo na vrh stomaka i rasjekao stomak po sredini do kraja, kojom prilikom je takođe iz nje izašla sva iznutrica i plod sa djetetom, što sam vidio svojim očima. Takođe i ta žena ostala je takva rasječena sa ispalim dijetetom i unutrašnjim organima, a niko je nije tukao, niti ubio metkom, već je umrla. On je nju ubio na ulasku u Kravice u mjestu Kajići, koji takođe pripadaju Kravici, a zarobljena je u tim Kajićima, ali ja sve to zovem Kravica – seća se ovaj vojnik Nasera Orića, koji je u njegovu jedinicu stupio 1992. godine, u svojoj 25. godini.

General Mladić, koji u ratu neprijateljskom vojniku ni šamar nije udario, trune u haškom zatvoru, Orić se slobodno šeta Sarajevom. Tamo i širom muslimanskog dela BiH ga dočekuju kao heroja. Zato što je uspešno i nemilosrdno ubijao Srbe po Podrinju. I nezamislivo je da se u Sarajevu ili Zenici dogodi ovo što je u Beogradu postalo redovna pojava: da se na medijima najavljuju i organizuju tribine i slični događaji na kojima bi učesnici o Oriću govorili kao o ratnom zločincu i fašisti a ubistvo više od 3.000 Srba u Podrinju i desetak hiljada u Sarajevu nazivali genocidom i fašizmom.

U Srbiji u izmišljanju srpskog fašizma prednjače potomci nekadašnjih vojnika raznih handžar divizija i drugih kvislinških jedinica, organizovani u razne nevladine organizacije, koje nisu ništa drugo do agenture zapadnih obaveštajnih službi, zatim plaćenici i izdajnici po ubeđenju, među kojima, što je apsurdno i perverzno, prednjače sinovi i unuci nekadašnjih Brozovih komunističkih funkcionera. 

Ništa manje nije perverzno to što su prvi u plasiranje laži o navodnom srpskom fašizmu krenuli Nemci. Sinovi i unuci fašista koji su izazvali dva najstrašnija rata u istoriji, koji su pobili desetine miliona nedužnih ljudi, koji su zajedno sa italijanskim, mađarskim, hrvatskim i bugarskim fašistima ubili više od milion Srba i koji su osnovali Aušvic, Mathauzen, Dahau i druge logore smrti u kojima su ljudi ubijani na serijski način.

Prvi put Srbi su nazvani fašistima 1992. godine, kad su Kinkel i Genšer ubeđivali Ameriku i druge zapadne saveznike da priznaju secesiju Slovenije i Hrvatske. Nimalo slučajno, Stejt department je rat u Hrvatskoj zvao „Genšerov rat“. Posle toga, kad god bi Nemačka procenila da se ukazala prilika da se Srbija oslabi a Srbi kazne za fanatičnu borbu protiv švapskog nacizma, u govorima njenih političara i medijima pojavljivale su se laži o opasnosti od srpskog fašizma.

Uoči agresije NATO na SR Jugoslaviju, dok se Bon uprezao da još uvek neodlučne SAD i Englesku ubedi u neophodnost da se Srbija bombarduje, nemački mediji su Jugoslaviju označavali kao  „tamnicu naroda“ dok je nemački ministar spoljnih poslova Jožef Fišer označio Beograd kao "branitelja fašizma" i "izbeljivača fašizma". Taj idiot je na kraju dešavanja na Kosovu uporedio sa dešavanjima u Aušvicu.

Deca fašističkih koljača su tako pokušavala da satanizujući Srbe peru genocidnu istoriju nemačke države i nemačkog naroda ali i da se srpskom narodu osvete za poraz u dva svetska rata. Kad već ne mogu Rusima, dobro je makar Srbima.

A ko se ima u vidu činjenica da u istoriji civilizacije ni jedan narod od fašizma nije stradao u razmeri u kojoj je stradao srpski narod, ako se imaju u vidu masovna klanja u Jasenovcu i na stotinama drugih stratišta stotina hiljada srpskih civila, onda nije preterano reći da srpski narod za fašizam optužuju – fašisti.

Fašisti i srbomrsci iz reda Hrvata, muslimana, Albanaca i Mađara, koji su zajedno sa fašistima počinili masovne zločine nad srpskim narodom ali i Srbi, intelektualni idioti i izdajnici, koji srpski fašizam izmišljaju zarad novca ili zato što su zadojeni ideologijom Kominterne i Josipa Broza, po kojoj na Balkanu ne bi bilo problema da nije Srba. Prvo je u vreme Kominterne dežurni krivac bila srpska buržoazija da bi to u vreme Broza postao srpski nacionalizam.

Hrvatska, muslimanska i albanska buržoazija, hrvatski, muslimanski i albanski nacionalizam su bili i ostali u redu. Prirodna i dobrodošla pojava. Kao i njihov fašizam. Zato što su njegove žrtve Srbi.