ZAMISLITE HRVATSKU MILU PAJIĆ: Koja iz Beograda vređa hrvatske žrtve, pa u Zagrebu ruši državu
Jedan og glavnih, ako ne i glavni kolovođa takozvanih studentskih protesta, kojima dosovska opozicija, pojedine strane obaveštajne službe i njihove agenture, pokušavaju da izvedu državni prevrat u Srbiji, po uzoru na 5. oktobar 2000. godine ili ukrajinski Majdan, je izvesna Mila Pajić, valjda student Filozofskog fakulteta u Novom Sadu. Devojka koja se više puta dokazala antisrpskim stavovima.
Pre tri godine, dok je srpski narod obeležavao godišnjicu stradanja Srba iz Hrvatske i Republike Srpske Krajine u zločinačkoj akciji Oluja, u kojoj je ubijeno 2.000, a u beli svet proterano 200.000 Srba, 6. avgusta 2021. godine, Pajićeva je na društvene mreže postavila svoju fotografiju iz Zagreba, na kojoj nonšalantno puši, uz komentar: „Ko ne sluša pjesmu, slušaće oluju“.
Nema sumnje na koju oluju misli. Poruka jasna da jasnija ne može biti. Provokacija na kojoj bi joj zavideo i glavni ustaški ideolog Mile Budak.
Pajićeva je poznata i po tome što podržava laž da su Srbi u Srebrenici počinili genocid. I zalaže se da se u Srbiji usvoji rezolucija kojom bi izmišljeni genocid bio priznat i osuđen. Uz objašnjenje da nam je „rezolucija o Srebrenici neophodna kako bismo se konačno suočili sa prošlošću“. Pri čemu ne misli ni na nedavnu prošlost u kojoj su muslimani iz Srebrenice i Podrinja ubili više od 3.000 Srba, ni na stotine hiljada Srba ubijenih u Jasenovcu ili milion i po Srba ubijenih u Prvom svjetskom ratu, već isključivo na tragične događaje iz prošlosti za koje su, po njenom i mišljenju ostalih iz te ergele, Srbi glavni krivac. A Srbi su krivi i zbog toga što su klati u Jasenovcu i drugim logorima, i zbog toga što su izbila dva svetska rata, i zbog toga što se knez Lazar na Kosovu suprostavio turskoj vojsci i zbog toga što su digli Prvi srpski ustanak, i zbog toga što je Tuđman 1991. godine počeo rat u Hrvatskoj i iz nje proterao više od pola miliona Srba.
Uz to, ova „amazonka“ svakodnevno, širom zemlje Srbije, nesmetano gostuje po televizijama, drži govore i podstrekava narod na pobunu. Ali nema ničeg čudnog u ponašanju Pajićeve.
Mi Srbi smo rodoljubiv narod ali i narod kojem u istoriji nije nedostajalo izdajnika. Nikad. Posebno u poslednje dve decenije, otkako se iznedrila bolumenta raznih dosovskih stranaka a Srbija premrežena raznim nevladinim organizacijama, koje nisu ništa drugo do ispostave stranih obaveštajnih službi, NATO, Soroša i sličnih srpskih „prijatelja“.
Ono što izaziva čuđenje, jeste mlaka reakcija srpske javnosti, ali i države, na činjenicu da se takva ličnost nalazi na čelu studentskih protesta, koji opasno podrivaju stabilnost zemlje. A da joj, pritom, glavnu logistiku na novosadskom univerzitetu pruža osvedočeni srbomrzac Dinko Gluhonjić, sin Ahmeda iz Banjaluke. One Banjaluke u kojoj su hrvatske i muslimanske ustaše, u samo jednom danu, 7. februara 1942. godine, bez ispaljenog metka, nožem, sekirom i krampom, ubile 2.300 srpskih civila. Od kojih 551 dete.
I državni organi i većina javnosti se ponašaju kao da je to normalno. Bože moj, lepa i pametna cura se malo igra rušenja države. Nesmetano. Nažalost, takvo nešto je moguće samo u Srbiji.
E, sad zamislite neko veliko, masovno, stradanje hrvatskog naroda od Srba. Bar sa nekoliko stotina mrtvih. Jeste da u istoriji takvog stradanja nema, ali zamislite ga. I da na godišnjicu tog događaja neka Hrvatica, studentkinja iz Zagreba, uz to politički aktivista, dođe u Beograd, slika se sa cigaretom u ustima i na društvenim mrežama objavi poruku: „Šta se ono majko čuje, ko to peva u ravnici, to su majko pravi borci, to su Knindže Krajišnici“, ili nešto slično.
Pa da još pozove da se u Saboru, u Zagrebu, usvoji deklaracija o hrvatskom genocidu nad Srbima. Koji, za razliku od navodnog srpskog, ne treba izmišljati. A pritom, da se zna da iza svega, kao glavni ideolog pokušaja državnog prevrata u Hrvatskoj, stoji profesor nekog hrvatskog univerziteta i osvedočeni dušmanin hrvatskog naroda. Neki njihov Gluhonjić. Jeste da na hrvatskim univerzitetima nema takvih ali i njega zamislite.
Na kraju, ta hrvatska Mila Pajić se vrati u Zagreb i sa sebi sličnima organizuje blokade fakulteta i univerziteta u Hrvatskoj. I sprečava desetine hiljada studenata da pohađaju nastavu, polažu kolokvijume i ispite, steknu uslov za upis sledeće školske godine, za smeštaj u domu, za ishranu u studentskoj menzi, za dobijanje kredita i stipendije. I svakodnevno organizuje blokade saobraćaja na najprometnijim raskrsnicama u Zagrebu, Splitu i Rijeci. I tera sprdnju sa svakodnevnim davanjem parastosa i srpskim verskim običajima I svakodnevno poziva na rušenje predsednika Hrvatske Milanovića, hrvatske vlade, premijera Plenkovića...
Da li iko to može da zamisli? U mašti ili tupavoj glavi, to je moguće. U stvarnosti nije. Ista bi po povratku sa slikanja u Beogradu u Hrvatsku doživela ne samo sveopšti nacionalni medijski i politički, već (daleko bilo) i fizički linč. Tako da joj organizovanje ružičaste revolucije, sa ciljem da izvrši puč u državi, ne bi palo na pamet. Ni u najluđim snovima.
