Istorijat naočara.

Niko sa sigurnošću ne moze utvrditi kada su nastale naočare i od kada su u upotrebi. Spominju se imena dvojice ljudi - englez Bejkon, godine 1290., i italijan Alesandro 1300 godine. Pretpostavlja se da su ovi ljudi bili uključeni u rad crkve. U ono vreme ta dva konveksna kristala montirana na nos sluzila su im za rad u njihovim rukopisima i prepiskama. 1268. godine engleski filozof Rodžer Bejkon je prvi spomenuo upotrebu naočara.

U drevnoj Kini lupe su ugrađivane u okvire još u desetom veku. U Evropi Italijani su bili prvi koji su koristili naočare u svojoj izvornoj funkciji. Postoje dosta portreta iz srednjeg veka koji ljude slikaju sa naočarima. Prve bifokalne naočare napravljene su po zahtevu Bendžamina Frenklina 1760. godine. U početku stakla su rađena za kratkovidost i dalekovidost. Tek krajem 19. veka počelo se sa korišćenjem cilindričnih stakala za rešavanje astigmatizma..

Ranije je bilo raznih modela: monokl (jedno staklo u metalnom okruglom ramu koje se fizički drzalo mišićima oko oka), cvikeri (dva okrugla stakla u metalnom okviru koja su se nosila na nosu), damski jednokl (imao je jedno staklo u ramu različitog dizajna sa metalnom, plastičnom ili drškom od slonove kosti koji su dame stavljale i skidale po potrebi, a u skladu sa manirima tadašnjeg sveta).

Kasniji razvoj naočara u dvadesetom veku ubrzava se i razvija po potrebama ljudi i po idejama svih svetskih dizajnera. Do današnjh dana naočare trpe samo manje kozmetičke i estetske promene, ali svoju formu i materijale uglavnom zadržavaju, prenosi lensoptic.com.