KAKO SU KLALI SRPSKU DECU: Bez ispaljenog metka, samo nož, sekira, kramp, motika...I vrisak
Da li ima nade da ćemo čuti reči pokajanja i izvinjenja za 5.000 živih zapaljenih ili bačenih u jame u Janju i okolini, 42.000 Srba bačenih u Šaranovačku jamu i zaklanih u sistemu logora Gospić?
Ustaški virus, čija epidemija već nekoliko godina sve jače trese Hrvatsku, zakačio je i banjalučkog biskupa Franju Komaricu. Nije ni čudo, po podacima koji stižu iz Zagreba od ove opake bolesti već su obolele tri četvrtine Hrvata. Što njima, očigledno, ne pada nimalo teško. Pa i ne pomišljaju da se leče.
Nije poznato da li se Komarica virusom inficirao nedavno dok je u Blajburgu predvodio misu ustašama iz Crne legije ili je krivac njegov sisački kolega biskup Vlado Košić, koji se zalaže da se ustaški poklič „Za dom spremni“ proglasi za zvanični pozdrav hrvatske vojske, ali s obzirom na simptome koje banjalučki biskup pokazuje i poodmakle godine u kojima se nalazi, izgleda da je odlučio da bogu na ispovest ode kao ustaša.
Nakon susreta sa predsednikom hrvatskog Sabora Željkom Rajnerom, koji je posetio Banjaluku, a odgovarajući na pitanje novinara zašto je 14. maja išao na poklon ustašama u Blajburg, Komarica je odgovorio: „Mi smo ovde Blajburg. To je muka i to sam želeo u Blajburgu da poručim. Ljudi šta vi govorite ovde? Dođite u Banjaluku pa vidite, tamo je Blajburg. Gde su Banjalučani, zašto su oni pobijeni, zašto je njima oduzeto pravo na identitet? Nemaju pravo na svoje rodno mesto. To je Blajburg za mene”.
STRAVIČNI DETALJI: Nijedan komandant OVK nije mogao to postati, a da nije imao LOGOR ZA MUČENJE SRBA
Ovim svojim izjavama biskup je nedvosmisleno povukao znak jednakosti između stradanja Pavelićevih ustaša 1945.godine i sudbine Hrvata iz Banjaluke u poslednjem ratu. Što nije ništa drugo nego otvoren pokušaj rehabilitacije ustaša i njihovih zločina.
Izjednačavanje prisilnog preseljenja nekoliko desetina hiljada Hrvata iz Banjaluke i okoline u Hrvatsku 1992.godine, sa pokoljem više od 1.000.000 Srba u Banjaluci, Bosanskoj krajini i drugim srpskim pokrajinama u Drugom svetskom ratu.
Pođimo redom. Jedinice Hitlerove Nemačke koje su se, zajedno sa svojim saveznicima ustašama, povlačile iz Jugoslavije u Austriju su 7.maja 1945. godine dobile naređenje svoje vrhovne komande da se predaju savezničkim snagama ili partizanima. Što su one i učinile. Međutim, ustaše su odbile da polože oružje, nastavile borbu i tako, po međunarodnom pravu, same sebe svrstale u oružanu bandu. Što su i bile.
KAKO JE KRVNIK IZ SREBRENICE MUČIO SRBE: „Prvo mu je nožem izvadio oči, a onda ga zaklao“
U sledećih nekoliko dana, na ovaj ili onaj način, sva ta ustaška banda, sa oko 20.000 pripadnika, uglavnom iz zloglasne „Crne legije“, je razoružana i streljana.
Partizanski vođa Tito je svojim naređenjem od 15.maja zabranio ubijanje zarobljenika, ali ili je njegovo naređenje bilo reda radi, ili njegovi komandanti na terenu, uglavnom Srbi, nisu hteli da propuste priliku da se ustaškim koljačima osvete za hiljade popaljenih i poklanih srpskih sela.
Činjenica je da je 1992. godine iz Banjaluke i okoline, pod pritiskom srpske politike i srpskih paravojnih snaga, iseljeno nekoliko desetina hiljada Hrvata. Kao što je činjenica da je u poslednjem ratu iz Hrvatske proterano više od 700.000 Srba.
U Banjaluci i okolini ubijeno je nekoliko desetina Hrvata. U Hrvatskoj je ubijeno više od 7.000 Srba. Hrvati su Banjaluku napuštali organizovano, pod kontrolom Komarice i „Karitasa“, u svojim automobilima, sa svojim parama i stvarima. Srbi iz Hrvatske su uglavnom pobjegli bez igde ičega, spasavajući glavu na ramenima. Srpski vojnici i policajci su štitili kolone Hrvata koji su napuštali Banjaluku.
KANADSKI GENERAL OTKRIO ISTINU: Muslimani su palili srpska sela i ubijali njihove stanovnike
Hrvatski vojnici i policajci su masovno ubijali Srbe koji su napuštali Hrvatsku. Posle rata, svim Hrvatima koji su želeli da se vrate u Banjaluku to je i dozvoljeno, i oni u Republici Srpskoj imaju potpuno isti status kao i Srbi. Srbima nije dozvoljen povratak u Hrvatsku, a oni koji su se vratili žive kao građani trećeg reda. Izloženi fizičkom, pravnom, političkom, verskom, kulturološkom i informativnom teroru.
Sve to biskup Komarica dobro zna, ali po dobrom starom hrvatskom običaju, čije negovanje je posebno izraženo kod katoličkih sveštenika, o tome ćuti. Ili, kao u ovom slučaju, bezočno laže.
Da ponovim, samo neko ko je bezočni lažov, ko je suštinski, u dnu duše, pokvaren čovek, samo neko ko želi da rehabilituje koljače stotina hiljada srpske dece može da uporedi šikaniranje banjalučkih Hrvata 1992. sa streljanjem ustaških zveri 1945. u Blajburgu. I tačka. Isto bih mislio i napisao da je umesto banjalučkog biskupa u pitanju papa lično.
Hrvatska agencija Hina prenosi i da je Franjo Komarica, u toku posete Željka Rajnera Banjaluci, izjavio da je „zaborav o zločinima, gde god oni bili počinjeni, ponavljanje jednom počinjenog zla...Onaj ko to prećutkuje time pokazuje svoje pravo lice.“
KUMANOVO NIJE PALO, ALI BOSNA HOĆE? ''Ako je Naser Orić heroj, sve je pod znakom pitanja''
Da li to znači da su se, u razgovoru, koji su pre toga imali prvi čovek katoličke crkve u Banjaluci i predsednik Hrvatskog sabora dogovorili da hrvatska katolička crkva i hrvatska država napokon prekinu pola veka dugo ćutanje o zločinu genocida koji su samo pre 70 godina Hrvati počinili nad srpskim narodom i izvinu se za taj užas?
Da li to znači da ćemo napokon dočekati da se hrvatska katolička crkva i hrvatska država, ili makar samo biskup Komarica lično, izvinu za pokolj 700.000 nesrećnika u Jasenovcu, među kojima je bilo više od 40.000 dece?
Da li je to nagoveštaj da će se Hrvatska katolička crkva izviniti srpskom narodu i Srpskoj pravoslavnoj crkvi što je njen visokorangirani sveštenik bio upravnik logora Jasenovac i dnevno lično organizovao i predvodio klanje na hiljade srpskih civila? Ljudi. Hrišćana. Božije dece. Ili što je više od 400 sveštenika katoličke crkve, imenom i prezimenom, prema zvaničnim dokumentima komisije za utvrđivanje ratnih zločina FNRJ, okrvavilo ruke koljući srpsku nejač? Ili što je NDH, država hrvatskog naroda, jedina država u istoriji civilizacije koja je organizovala koncentracioni logor za decu, u Jastrebarskom kod Zagreba?
Da li ima nade da ćemo čuti reči pokajanja i izvinjenja za 5.000 živih zapaljenih ili bačenih u jame u Janju i okolini, 42.000 Srba bačenih u Šaranovačku jamu i zaklanih u sistemu logora Gospić, 4.000 mučenika iz Prebilovaca, 12.000 srpske nejači poklane na Garavicama kod Bihaća, 3.000 ubijenih u Grubišinom Polju, više od 1.000 srpskih civila ubijenih na Kupreškoj visoravni, 700 zaklanih u pravoslavnoj crkvi Rođenja presvete Bogorodice u Glini, 5.000 srpske dece, žena i staraca koje su Hrvati 1941.godine poklali ili bacili u jame u Livanjskom polju, hiljade poklanih i zapaljenih na Romaniji ili 10.000 zaklanih na Šušnjaru kod Sanskog Mosta? Ne zaklanih, spaljenih i u jamu bačenih pilića, a i to bi bio zločin koji zahteva pokajanje i izvinjenje, već živih ljudi, ljudskih duša.
Da li građani Dubice treba da se nadaju da će ih narednih dana posetiti biskup Komarica, kleći i izviniti se zbog toga što su njegovi Hrvati i njegovi katolici, predvođeni sveštenicima njegove katoličke crkve, od 28.000 Srba koliko ih je 1941.godine bilo u toj opštini zaklali 22.500?
Uzalud se nadaju. Biskup Komarica jedno govori, a drugo misli i radi. Njegova istina o zločinima u poslednjim ratovima očigledno ima dva lica. Jedno za Hrvate i katolike, drugo za „pravoslavne šizmatike“ i ostale. Nije baš u skladu sa osnovama hrišćanstva, ali kakve uopšte veze ima Hrvatska katolička crkva i njeno ponašanje od 1941.godine do danas sa osnovama hrišćanstva?
Kada je očitao bukvicu srpskim novinarima i ispratio gosta iz Hrvatske, biskup Franjo Komarica je otišao u sedište svoje biskupije u samostanu Petrićevac. Da se odmori od napornog dana. U istim onim prostorijama u kojima su župnik fra Miroslav Majstorović i ustaše 1941.godine napravili plan pokolja srpskog stanovništva u okolini Banjaluke.
Samo 7.februara 1941.godine ustaše iz Zagreba i Banjaluke, predvođene fra Majstorovićem i drugim sveštenicima katoličke crkve, uz zdušnu pomoć lokalnog hrvatskog stanovništva, su u banjalučkim naseljima Motike, Drakulić i Šargovac ubile najmanje 2.300 srpskih civila, među njima više od 500 dece. Bez ispaljenog metka. Samo nož, sekira, kramp, motika...I vrisak.
Očajni krik stotina srpske dece kojoj zločinci uz blagoslov fra Majstorovića režu vratove još odjekuje iznad samostana na Petrićevcu i kao oštrica noža seče nebo iznad Banjaluke. I dušu svakog normalnog ljudskog bića koje pomisli na taj užas, bez obzira na veru i naciju.
MONSTRUM IZ PROŠLOSTI: Njegove žrtve su bila isključivo deca
Ne znam kako je sa dušom biskupa Komarice i kako se on, kao božiji čovek nosi sa činjenicom da služi u crkvi kojoj su ruke krvave do lakata, da spava i živi pod krovom pod kojim je osmišljen pokolj 2.300 dece, žena i staraca, ali znam svoj stav. I ne plašim se da ga javno iznesem.
Da je pod svodom bilo koje pravoslavne svetinje, pa makar to bila Pećka patrijaršija, Gračanica ili Studenica isplaniran takav monstruozni zločin kakav je isplaniran na Petrićevcu, da je kolonu svirepih ubica predvodio sveštenik iz te svetinje, klao decu i blagosiljao njihovo klanje, radije bih je minirao, nego što bi u njoj zaspao i u njoj se bogu pomolio.
U Zagrebu je osmišljen i pod komandom Zagreba izvršen pokolj više od 1.000.000 Srba u Drugom svetskom ratu. U poslednjem ratu u Zagrebu je osmišljeno najveće etničko čišćenje u Evropi posle Drugog svetskog rata u kojem je iz Hrvatske proterano više od 700.000 Srba. Uprkos tome, da li možete da zamislite da episkop ili mitropolit SPS dođe u glavni grad Hrvatske i pred uključenim televizijskim kamerama izjavi da je za njega Zagreb Jasenovac? Iako bi imao mnogo razloga da to učini.
Pred sedištem SPC u Zagrebu bi se okupilo 100.000 doboljuba, ludače u crnom bi organizovale demonstracije pred Patrijaršijom u Beogradu, “korektni“ novinari, političari i analitičari u Beogradu bi se utrkivali sa svojim hrvatskim kolegama u osudi te „četničke provokacije“ i spašavanju srpskog obraza, hrvatski Sabor bi raspravljao o zabrani delovanja SPS u Hrvatskoj, a oštra upozorenja iz Brisela, Londona i Vašingtona u Beograd bi sustizala jedno drugo.
