DAN ZLOČINA I SRPSKE SRAMOTE: 7. jul nije dan ustanka već dan početka bratoubilačkog rata

 I ove godine širom Srbije 7. jul je obeležen kao dan ustanka.

Položeni su venci na spomenike partizana koji su poginuli za slobodu Srbije i Jugoslavije. Ako se danas neko i setio četnika koji su svoj život dali za slobodu Srbije i Jugoslavije, pomenuo ih je kao izdajnike, zločince i „sluge okupatora“.

Na današnji dan 1941. godine Žikica Jovanović i Miša Pantić, pripadnici komunističkog pokreta, su na vašaru u Beloj Crkvi kod Krupnja ubili dvojicu (pod)oficira srpske policije, narednika Bogdana Lončara, izbeglicu iz zapadnih srpskih krajina i kaplara Milenka Brakovića.

Pucanje u policajce koji su vršili svoju dužnost i dvostruko ubistvo u Beloj Crkvi dogodilo se u vreme kada Srbi još uvek nisu bili jasno podeljeni na partizane i četnike, kada je i većina komunista i većina monarhista smatrala da se okupatoru treba suprostaviti zajedničkim snagama svih rodoljuba, bez obzira na nacionalnu pripadnost, veru i ideološko opredelenje.

U pravnoj državi dvojica komunista bi posle rata odgovarala za teško ubistvo državnih službenika. U Srbiji se ovo bratoubistvo, počinjeno na veliki pravoslavni praznik Ivanjdan, slavi kao dan ustanka. I dvadeset pet godina nakon što su socijalistička Srbija i SFRJ prestale da postoje.

Istorijski je fakat da su ustanak u Srbiji podigli četnici.

Kraljevina Jugoslavija je kapitulirala 17. aprila 1941. Samo četiri dana kasnije, 21. aprila, u Donjem Dobriću u Pocerini, jedno odelenje Jurišnog odreda Jugoslovenske vojske napalo je Nemce. U toj akciji ubijen je jedan nemački potporučnik, dok su drugi potporučnik i jedan podnarednik ranjeni.

Druga grupa kraljevih vojnika koja nije priznavala kapitulaciju je 1. maja, nedaleko od Požege, napala nemačku kolonu. U žestokoj borbi desetorica srpskih vojnika su zarobljena i odmah streljana.

Polovinom maja i 16. juna 1941. na planini Javor vođene su borbe između Nemaca i vojnika Kraljevine Jugoslavije. Seljaci iz sela Brnčar na Kopaoniku su se 5. jula oružjem suprostavili albanskim žandarmima i nemačkim vojnicima iz jedinice koja je imala bazu u Kosovskoj Mitrovici.

Pripadnici vojske Draže Mihailovića su 28. maja kod Ljuljaka, na putu između Gornjeg Milanovca i Kragujevca, napali jednu nemačku motorizovanu kolonu.

Proglašavanjem 7. jula za dan ustanka Tito i komunisti se nisu ogrešili samo o četnike i istoriju, već i o svoje pristalice, pripadnike partizanskog pokreta.

Naime, 2. jula 1941. godine u šumi Jutina, u Podgorini, borci Valjevskog partizanskog odreda napali su i zarobili su 14 nemačkih vojnika, razoružali ih, svukli do gaća i košulje i pustili da slobodno odu u Valjevo.

Ali, očigledno, za Tita i srpske komuniste značajnije je bilo ubistvo dva Srbina, (pod)oficira srpske policije, nego zarobljavanje 14 okupatorskih vojnika.

Ne navijam ni za partizane, ni za četnike, ali smatram da bi za srpski narod i Srbiju bilo daleko bolje (a to su potvrdili događaji iz devedesetih, raspad SFRJ i verski ratovi na njenim razvalinama, kao i današnja situacija sa okupiranim Kosovom i Metohijom) da su u Drugom svetskom ratu pobedili četnici i Draža Mihailović. Kao što smatram da su (uz uvažavanje svih olakšavajućih okolnosti za četnike) partizani dali veći doprinos slomu Hitlerove vojske i ostalih okupacionih snaga, kao i uništenju genocidne NDH. Da bi na kraju rata, uz pomoć Crvene armije, engleskog i američkog oružja, odneli pobedu i preuzeli vlast u Srbiji i Jugoslaviji.

Jedna od presudnih premisa za donošenje suda o ustanku i o tome ko je zaslužniji pa je Zapadna Srbija 1941. bila prva oslobođena teritorija u okupiranoj Evropi jeste činjenica da su četnici oslobodili prva sela i gradove u Srbiji (31. avgusta ustanici pod komandom kraljevog potpukovnika Veselina Misite oslobodili su Loznicu i zarobili 93 nemačka vojnika, ubrzo su oslobođeni rudnik Zajača, Banja Koviljača i veći deo Podrinja).

Već dve i po decenije u Srbiji se govori o potrebi nacionalnog pomirenja, pre svega pomirenja partizana i četnika. Odnosno njihovih potomaka.

To pomirenje nije moguće sve dok se kao dan ustanka obeležava 7. juli, dan kada su Srbi ,iz razloga za koji se ne može naći ni jedno opravdanje, pucali u Srbe.

Sedmi jul nije početak ustanka, već početak građanskog rata. Koji će Srbiju koštati više desetina hiljada života. I podela koje se i danas osećaju.

Ako Srbija treba da obeležava dan ustanka protiv okupacije od strane Hitlerovih nacista, Musolinijevih fašista, hrvatskih ustaša, Bugara i Mađara, a trebala bi, onda za to treba odabrati neki primereniji datum. Dan u kojem su Srbi zaista izveli prvu oružanu akciju protiv okupatora ili jedan dan iz prvih ustaničkih meseci koji će asocirati na jedinstvo srpskog naroda, a ne na podele.

Zašto to ne bi bio 19. septembar dan kada su se Tito i Draža 1941. godine prvi put sreli u Struganiku, u kući Živojina Mišića i postigli sporazum o zajedničkoj borbi protiv okupatora?