"SEDAM NOŽEVA" KOJE JE MILOV REŽIM "ZARIO U LEĐA" SRBIJI I SRBIMA: Gospodar života i smrti iz Podgorice SVAĐA bratske narode
Namerno izazivanje tenzija i dodatno pogoršavanje već poljuljanih odnosa Crne Gore i Srbije - ukratko to je delovanje crnogorskog predsednika Mila Đukanovića.
Ono je oličeno i u njegovoj najnovijoj inicijativi stvori zakonski osnov da Srpskoj pravoslavnoj crkvi (SPC) može da oduzme imovinu u Crnoj Gori.
Da, njegovoj državi, jer Crna Gora, nažalost i prečesto tako izgleda, a oduzimanje imovine SPC sasvim sigurno nije prvi Đukanovićev potez protiv srpske manjine i pokušaj da pod plaštom "odbrane interesa Crne Gore" osnaži i zadrži čelnu poziciju, koju je "osvojio" još pre 28 godina i ukupno šest madata, što predsedničkih, što premijerskih.
Još pre koju godinu, ugledni list "The Independent" crnogorskog lidera rangirao je na dvadeseto mesto najbogatijih predsednika sveta. Procenjeno je da je "težak" deset miliona funti: "Misteriozno bogat, poriče navode da je upleten u posao unosnog krijumčarenja duvana", navodi list.
Pare su moć, moć je vlast i obrnuto - računica je jasna.
SRBI PORAZILI MILA ĐUKANOVIĆA! Najvećim skupom u istoriji Crne Gore odbranili svetinje i POLOŽILI ZAKLETVU
OBELEŽEN DAN MUP-a SRBIJE: Brojne svečanosti i prikaz sposobnosti policije
Milo je uradio nešto što priželjkuju Tači i Haradinaj, a ne zna istinu još iz vremena kraljevine Crne Gore
Međutim, od Đukanovićevih motiva problematičniji je samo njegov metod: konstantni pokušaji da zavadi Srbe i Crnogorce, još od predreferendumskog vremena, udarajući i jedne i druge gde su najtanji i u ono što sa najvećim žarom brane - nacionalni identitet. To što legitimitet crnogorskog identiteta niko i ne osporava, Đukanovića ne sprečava da pokuša da minimizira sve što je srpsko u Crnoj Gori, počevši od toga kako se zove jezik koji uče deca u školi, preko ukidanja mogućnosti dvojnog državljanstva, što je najviše pogodilo crnogorske Srbe (koji bi se na taj način simbolično povezali s maticom, a i rešili gomilu praktičnih problema - mnogi među njima imaju imovinu u Srbiji, ili studiraju, ili rade), pa sve do oduzimanja prava da se manastiri Morača, Ostrog i na stotine crkava u Crnoj Gori zovu srpskim, odnosno imovinom SPC.
O svemu tome najslikovitije govore njegovi potezi.
1. Udar na SPC
Otimanje imovine Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori nije prvi Đukanović udar na ovu instituciju, ali bio bi završni. Želju da protera same sveštenike počeo je da sprovodi u delo krajem 2018, a već pola godine kasnije, ističe Predlog zakona o slobodi veroispovesti.
Naime, sporan Predlog zakona o slobodi veroispovesti ili uverenja i pravnom položaju verskih zajednica u Crnoj Gori predviđa da "svi verski objekti koji su bili imovina države Crne Gore pre gubitka njene nezavisnosti i pripajanja Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca 1918. godine, a koji kasnije nisu na odgovarajući pravni način prešli u svojinu neke verske zajednice, biće prepoznati kao državna imovina".
Ova tehnika do srži podseća na onu koju su primenjivali komunisti nakon Drugog svetskog rata, ali nimalo ne čudi što je Đukanović primenjuje decenijama kasnije, jer je predsednik Crne Gore zarad opstanka na vlasti prošao je kroz sve faze političkog delovanja, a upravo je komunizam i bio njegova polazna tačka. Komunistički omladinac pod Slobodanom Miloševićem postaje srpski nacionalicta (kao, uostalom, i mnogi drugi), zatim liberalni demokrata i ljuti protivnik režima istog tog Miloševića i na kraju, veliki Crnogorac. Iz njegovog savremenog delovanja jasno se vidi da Đukanović zastupa stav da se Crnogorac najpre definiše u odnosu na činjenicu da - nije Srbin..
- Sam Đukanović je bio najveći protivnik obnove autokefalne Crnogorske crkve, koju su pomogli početkom 90-tih crnogorski intelektualci, crnogorske kulturne organizacije, Liberalni savez i SDP kao suverenističke, antiratne i prozapadne snage. Đukanović se sada stavlja u poziciju njenog patrona, nakon sto je prvo faktički prisvojio ostvarujući kontrolu nad njenim poglavarom - komentarisao je prethodnih dana Nedeljko Rudović, nezavisni poslanik u crnogorskom parlamentu.
2. Maternji, a ne srpski jezik, nova slova i novi pisci u lektiri
O odnosu aktuelnog režima u Crnoj Gori prema Srbiji i Srbima, možda najrečitije govori upravo odnos prema onim ljudima koji se izjašnjavaju kao Srbi u Crnoj Gori. Ujedno to je i suština čitavog problema koji proizvodi nastojanje režima u Podgorici da se, po svaku cenu, ogradi od Srbije. Drastični potezi se polome upravo na leđima tih ljudi.
Najdrastičniji primer koji ovo potvrđuje jeste proterivanje srpskog jezika iz upotrebe i postojanja u Crnoj Gori. Krenulo je to uvođenjem novih slova u azbuku, a kulminiralo nizom izmena u lektiri u Crnoj Gori iz koje su, u novembru protekle godine "izbacili" čuvenog Aleksu Šantića, Desanku Maksimović, Jovana Jovanovića Zmaja, Branka Radičevića... Na njihovo mesto došli su Sunčana Škrinjarić, Kemal Coco, Šimo Ešić, Hasnija Muratagić-Tuna, Nazmi Rahmani, Zuvdija Hodžić.
To nije velika novina, jer Crna Gora u oblasti prosvete godinama unazad potiskuje srpski jezik. Tako je svojevremeno došlo do izbacivanja srpskog jezika uz najpre Ustava, a zatim i do njegovog proterivanja iz škola, pa ubacivanja u pismo novih glasova.
3. Onemogućavanje dvojnog državljanstva
Drugi veliki problem sa kojim se suočavaju Srbi u Crnoj Gori je onemogućavanje dvojnog državljanstva, a na osnovu zakona iz 2008. Kao razlog za donošenje restriktivnog zakona, koji nije tipičan za zemlje regiona, pa ni većinu zemalja EU, u tumačenjima po pravilu su se pominjale tri stvari - zaštita crnogorskog identiteta, antisrpska politika i ostanak pojednih političkih partija na vlasti tako što crnogorski Srbi ne mogu da glasaju na izborima.
Nekim srpskim intelektualcima je zabranjen je ulaz u Crnu Goru. Među njima su istoričar Aleksandar Raković, akademik Matija Bećković, istoričar Čedomir Antić i profesor Pravnog fakulteta iz Kosovske Mitrovice, Dejan Mirović.
- Zabrana ulaska uvedena je da bi nam se onemogućilo da govorimo na akademijama povodom 100 godina ujedinjenja Srbije i Crne Gore, odnosno srpskog ujedinjenja 1918. godine - kazao je Raković tada, u oktobru 2018. godine, što nas dovodi do sledeće stavke.
4. Ukidanje odluka Podgoričke skupštine
Još jedan šamar "pao" je u novembru, kada je Đukanović povukao prvi potez koji je kulminirao ukidanjem odluke Podgoričke skupštine iz 1918. godine odnosno odluke o ujedinjenju Srbije i Crne Gore. U crnogorskom parlamentu, krajem novembra, time je praktično kapitalizovana Đukanovićeva izjava iz Pariza da je Crna Gora "tragično anektirana pre 100 godina od Srbije", koja ju je, kako je rekao, "uvukla u Prvi svetski rat".
Mada nije čudno da njegove izjave, koje su neretko i maliciozne, u svojoj konačnici imaju samo jedan cilj - udaljavanje, podele i zavadu dva naroda - srpskog i crnogorskog, ova izjava je više od toga. Ona je neskriveni pokušaj da se falsifikuje istorija i da se na "leđima" tog pokušaja ojačaju temelji njegovog projekta "lične države", kojoj je, ako je suditi po javno izrečenim stavovima, sve prihvatljivo osim prijateljskog odnosa sa Srbima, koji čine i značajan deo stanovništa te države.
5. Vojni ataše iz Crne Gore na proslavi Oluje
Još jedna stvar koja je Srbe veoma zabolela, bilo je prisustvo vojnog atašea Ivana Mašulovića na proslavi akcije "Oluja" u kojoj je proterano 250.000 Srba i ubijano najmanje 2.500. Od ovog poteza, o kome je čitava dva dana vlast u Podgorici ćutala, neprimerenije je jedino bilo objašnjenje pristiglo sa adrese crnogorskog Ministarstva odbrane u kome se Mašulovićevo stajanje pored zastave sa natpisom "Za dom spremni" naziva - "bezazleni civilizacijski čin".
Svojim prisustvom, crnogorska vlast je praktično dala legitimitet "Oluji". Zvanična Podgorica je ovim činom zanemarila ne samo stradanje ljudi u "Oluji", već i činjenicu da se u Crnoj Gori, prema poslednjem popisu stanovništva, 28,73 odsto građana izjašnjavaju kao Srbi. Pa nije nerazumno ni zapitati se kakvu je poruku njima poslala vlast Mila Đukanovića.
Želja crnogorskih vlasti da se "opere" od istorije, zasigurno se zasniva na želji da u budućnost koju su za sebe odabrali, zagaze sigurnim korakom. A odbrali su kosovske partnere.
6. Priština - iskreni prijatelj Crne Gore
Odluka crnogorskog parlamenta da pošalje u julu minule godine dva štabna oficira u misiju Kfor-a na Kosovu izazvala je, očekivano, buru u srpskoj javnosti, ali i prepucavanja na relaciji Beograd-Podgorica. Ko je koga o tome trebalo da pita, da li je je Kosovo država ili nije, da li je Crna Gora izdala Srbiju samo su neka od pitanja koja su se otvorila na relaciji Beograd - Podgorica. Međutim, sve je eskaliralo tri meseca kasnije, kada je ministar odbrane Crne Gore, Predrag Bošković otišao u zvaničnu posetu Prištini.
Tu priliku je iskoristio da Kosovo nazove "iskrenim prijateljem" Crne Gore, ali i da Srbiji uputi poruku. Reakcije Srbije na slanje crnogorskih oficira na Kosovo nazvao emotivnim, a pitanje formiranja vojske Kosova, kojom je prekršen niz sporazuma i koju Beograd tretira kao pretnja po srpsko stanovništo na KiM, ocenio kao "unutrašnju stvar susedne zemlje".
Bošković je rekao da njegova zemlja ne želi da se umeša u "unutrašnje stvari Kosova", kada je reč o pitanju transformacje Kosovskih bezbednosnih snaga i promene ustava. S, druge strane, po svim pitanjima vezanim za Kosovo, Crna Gora čini se nije imala toliko uzdrške kada je reč o mešanju u unutrašnja pitanja Srbije.
Ovo nas dovodi do najveće i najopasnije Đukanovićeve floskule, koju koristi kad god može.
"Milo, odrekao si se svog imena, vere i pisma, a sad praviš škaljarsko-kavačku eparhiju!"
(UŽIVO) Ljudi sa decom pohrlili na Kalemegdan da sa srpskom policijom proslave njihov dan (FOTO)
U našu zemlju ubačen veliki broj stranih špijuna - srpski obaveštajac otkrio ŠTA SE KRIJE IZA SVEGA
7. Đukanovićeva propaganda o "Velikoj Srbiji"
Njegova taktika, kada je reč o građenju razdora između dva naroda se, međutim, ne završava na unutrašenjm i međudržavnom planu. Đukanović, naime, minule godine nije propuštao da izvan okriva regiona širi propagandu o ideji "Velike Srbije" kao najvećoj pretnji na Balkanu koja i dalje opstaje.
Svaki njegov intervju za strane medije zasnivao se na toj premisi i Srbiji kao remetilačkom faktoru broj jedan. Tako je nakon izjave o tragičnoj aneksiji Crne Gore i guranju Crnogoraca u Prvi svetski rat, izgovorenoj u Parizu na dan obeležavanja 100. godina od primirja u Velikom ratu, Đukanović za ugledni francuski "Figaro" govorio o raznim problemima na Balkanu, od kojih većina na prvi pogled i zaista jesu realni. Problem je, međutim, što prema Đukanovićem viđenju, svi problemi Balkana isključivo potiču iz Beograda. Tako on smatra i da se ideja o "Velikoj Srbiji" ponovo uzdiže na horizontu i preti miru u regionu. Ovakva priča besmislena je na više nivoa, ne samo zato što su pristalice ideje "Velike Srbije", za koju je današnja Srbija već platila paprenu cenu, marginalne, već i zato što ako postoji problem od uzdizanja bilo kakvog velikog nacionalnog projekta na Balkanu, to čini se, izvesno nije srpski. Teritorijalne pretenzije dolaze sa sasvim drugo mesta i sa njima se, osim Srbije, suočava i Crna Gora i druge države u regionu, a reč je o projektu "Velike Albanije".
