ZAŠTO DUŠAN SILNI NIJE I DUŠAN SVETI? Razlozi zbog kojih najveći srpski vladar nije proglašen za sveca
Iako to većina ljudi ne zna, car Dušan nije jedini Nemanjić koji nije proglašen svetim
Tog 20. decembra 1355. godine iznenada je umro Dušan Nemanjić, sin kralja Stefana Dečanskog, car od 1346. godine i najveći srpski vladar svih vremena. Osim što su postavljeni temelji državnosti, što je donet zakon i poštovano pravo i pravda, za vreme njegove vladavine Srbija se prostirala na ogromnoj teritoriji na kojoj se danas nalazi nekoliko država. Ipak, crkva cara Dušana nikada nije proglasila za sveca. Zašto?!
SRETENU SU CIGARETE SPASILE ŽIVOT - Njegov unuk još ima paklice koje su dedu sačuvale od nemačkih bombi (FOTO)
ČUVENI "ĐAČKI BATALJON"! Priča o 1.300 kaplara - kako je mladost Srbije POLOŽILA ŽIVOT za svoju zemlju?
PRVA OKUPACIJA BEOGRADA JOŠ OD TURSKIH VREMENA: Trajala je kratko! Kako su Srbi PROTIVOFANZIVOM slomili neprijatelja?
Iako to većina ljudi ne zna, car Dušan nije jedini Nemanjić koji nije proglašen svetim. Pre njega, ista sudbina zadesila je i kralja Radoslava (1228–1234) i kralja Stefana Uroša I (1243–1276). Ipak, car Dušan je najpoznatiji, a svakako najznačajniji vladar srpske srednjovekovne države kog je kanonizacija zaobišla, a istoričari obično navode bar četiri glavna razloga za to.
Car Dušan “Silni” kako ga danas zovemo, bio je sve ono što je srpska vlastela čekala vekovima - sposoban, hrabar i odlučan.
Dao im je priliku da osvajaju, šire se i donose ratni plen. Zato i ne čudi što je najveći broj srpskog plemstva, nezadovoljan popustljivom politikom prema Bugarskoj i Vizantiji, u sukobu Dušana i njegovog oca, tadašnjeg kralja Stefana Dečanskog, stao na stranu mladog kraljevića.
Najranije u jesen 1330. godine došlo je do otvorenog sukoba sina "mladog kralja" Dušana i oca kralja Stefana Uroša III Dečanskog. Iz ovog sukoba, Dušan je izašao kao pobednik i oca je zatočio u tvrđavi u Zvečanu.
Neposredno nakon Dušanovog krunisanja Stefan Dečanski je umro 11. novembra 1331. i sahranjen je u svojoj zadužbini manastiru Visoki Dečani. Iako je zvanično umro prirodnom smrću postoje izvori koji tvrde da je Dušan popustio pred navaljivanjem moćne vlastele i odobrio, ako već i nije naredio, da se njegov otac pogubi.
Ako se ovo zaista dogodilo, onda je izvesno da to ne bi moglo da prođe bez znanja crkve koja u tom slučaju ubicu nikako ne bi mogla da proglasi za sveca.
Reč je o najmanje uverljivom razlogu - činjenici da je bežeći od kuge, car Dušan na Svetu Goru doveo svoju suprugu Jelenu. Bilo je to u zimu 1347/1348 i na taj način Dušan je svoje najbliže spasao “crne smrti” zatvorivši ih u najbezbedniji mogući karantin - ostrvo, ali je ujedno predstavljalo i skandalozno kršenje ozbiljnih crkvenih normi po kojima ženska noga ne sme da kroči na Svetu Goru.
Ako ćemo iskreno i ako je verovati našim starim zapisima, to se zapravo i nije dogodilo jer su Jelenu sve vreme boravka tamo nosili u nosiljci, ali svejedno predstavlja, po mišljenju nekih, neoprostiv prestup zbog kojeg Dušan nije kanonizovan.
Car Dušan bio je jedan od prvih vladara Evrope koji su uvideli opasnost od turske najezde. Pokušavao je da na to upozori ostale onovremene vladare i okupi zajedničku vojsku koja bi se suprotstavila osvajačima, ali za tako nešto na Istoku nije bilo naročito sluha. Zato se Dušan okrenuo Zapadu i, pre svega - Vatikanu.
Vodili su se pregovori sa papom Inoćentijem VI, a kako bi osigirao mir sa ugarskim kraljem Lajošem I Velikim i dobio pomoć u ratu protiv Turaka, car Dušan je izgleda bio spreman da svoju porodicu, kao i ceo narod prevede u katoličanstvo.
Na kraju, pregovori su propali, i Nemanjići i Srbi su ostali pravoslavci, pa je sve ostalo samo na nivou priče što svakako nije dovoljan razlog da neko ne bude kanonizovan.
Četvrti razlog je, po mišljenju najvećeg broja istoričara, zapravo ono što je presudilo da Dušan Silni ne postane i Dušan Sveti.
Za vreme najvećeg teritorijalnog osvajanja, država cara Dušana prostirala se na teritorijama današnje Crne Gore, Makedonije, Bugarske, Grčke, Albanije, delovima Hrvatske, Bosne i Hercegovine i naravno, Srbije. Ili, ukupno preko 250.000 kilometara kvadratnih prostora na kome su živeli Srbi, Bugari, Grci… Zato i ne čudi želja ovog Nemanjića da se proglasi za cara.
Problem? Titulu cara mogla je da mu da jedino nezavisna crkva tj. ona podignuta na novi patrijaršije. Sve od vremena Svetog Save srpska pravoslavna crkva bila je arhiepiskopija pod jurisdikcijom Carigradske patrijaršije.
Dušan, praktičan kakav je bio, jednostavno je zaobišao ovaj problem i srpsku crkvu proglasio patrijaršijom, a srpskog arhiepiskopa Joanikija – patrijarhom koji je onda mogao da da carsku krunu.
Carigrad je reagovao bacivši 1350. godine anatemu na srpsku pravoslavnu crkvu koja je na četvrt veka prekinula odnose dveju sestrinskih verskih zajednica.
Ironično, ali i simbolično, izmirenje se dogodilo prilikom obeležavanja 25 godina od smrti cara Dušana 1375. godine. Tada je upriličena svečana ceremonija u manastiru Svetih Arhanđela kod Prizrena, a službu su držali zajedno srpski sveštenici i izaslanici vaseljenskog patrijarha.
Crkve su se, osim službe, tada udružile i u još jednom pitanju - osudi cara Dušana i njegove "gordosti". I srpski i vaseljenski patrijarh složili su se da su upravo Dušanove pretenzije dovele do raskola među sestrinskim crkvama i, jednostavno rečeno - da je on kriv za sve!
Naravno, srpska crkva se nije odrekla statusa patrijaršije i ostala je nezavisna, ali se ironično, nije libila da cara Dušana osudi zbog činjenice da ju je na taj nivo uzdigao. I eto jednog razloga da najvećeg srpskog srednjovekovnog vladara ne uvrsti u “Imenik Srba svetitelja”.
