NAJKRVAVIJI ZLOČINI U NEMAČKOJ
SRBE OPTUŽUJU ZA GENOCID, A SAMI POČINILI NAJVEĆI U ISTORIJI! Aušvic, kao potvrda Nemačkog licemerja i NEVIĐENOG zločina
Kada je veliki ruski geopolitičar i kulturolog Nikolaj Danilevski ispitivao kakav je odnos Zapada prema slovenskom svetu, uzeo je - kao jednu od osnovnih karakretistika - licemerje.
Iako je njegov uvid napravljen u drugoj polovini XIX veka, čini se da se neke stvari do danas nisu promenile. Neviđeno licemerje Zapada ovaj put se ogleda u rezoluciji o Srebrenici kojom ti centri moći pokušavaju da srpskom narodu zalepe najtežu etiketu genocidnog naroda.
Da bi apsurd istorije bio veći, rezoluciju je inicirala ni manje ni više nego Nemačka, zemlja koja je odgovorna za najveći genocid u ljudskoj prošlosti. Naravno, radi se o zločinima nad Jevrejima, slovenskim narodima i Romima u toku Drugog svetskog rata kada je Nemačku vodila nacistička klikla koja je uživala gotovo jednodušnu podršku celokupnog nemačkog naroda.
U ovom serijalu tekstova obradićemo i našim čitaocima predstaviti neke od najvećih nemačkih zločina u tom periodu i time do kraja razobličiti sve anomalije ovog međunarodnog linča nad slobodnim i slobodarskim srpskim narodom. Još jednom ćemo podsetiti na milione mrtvih, stradalih u vihoru rata izazvanog nemačkim ekspanzionizmom i suludim rasnim teorijama koje su inspirisale njihov državni vrh.
Najveći od tih zločina, koji je u izvesnom smislu postao simbol za Holokaust, jeste logor smrti Aušvic. On je bio stacioniran na teritoriji današnje Poljske u okolini grada Osvjenćim (nemački "Aušvic").
Danas se na njegovom mestu nalazi spomen kompleks pod zaštitom UNESKA, a prostire se na preko 190 hektara zemljišta. Sve na tom mestu podseća na beskrajnu ljudsku patnju i pomor, na jedan istorijski period kada su od smrti pokušali napraviti industriju, a od ljudskih života brojke koje treba opravdati pred nadređenim SS oficirima.
Sistem logora Aušvic
Aušvic je prvobitno bila poljska kasarna u južnoj Poljskoj. Postojeće objekte su nemački okupatori, nakon 1939. godine iskoristili da tu stacioniraju jedan od svojih najozloglašenijih logora smrti. To mesto su izabrali jer njegova šira okolina nije bila naročito naseljena, a osim toga bilo je dobro povezano sa železnicom koja je predstavljala osnovni vid transporta zarobljenika.
Ovaj deo stratišta, poznat po natpisu "Arbeit Macht Frei", ispisanim na nemačkom jeziku iznad ulaza, što u prevodu znači "Rad oslobađa, kasnije je nazvan Aušvic I. Prvi zatvorenici usmrćeni u njemu gasom su bili poljski i sovjetski zatvorenici u avgustu 1941. godine.
Ali kako su se rat i Holokaust nastavljali, nacistički režim je u velikoj meri proširio taj lokalitet. Narednog meseca, započeti su radovi na novom logoru, Aušvic II-Birkenau. Ovo je postalo mesto na kom su smeštene ogromne gasne komore u kojima je do novembra 1944. godine ubijeno na stotine hiljada ljudi, pre svega Jevreja iz Poljske, Mađarske i drugih zemalja, a njihova tela spaljivana su u krematorijumima.
Nemačka hemijska kompanija IG Farben izgradila je i vodila fabriku sintetičke gume u Aušvicu III-Monovic. Druge privatne kompanije kao što su Krups i Simens-Šukert takođe su imale fabrike u blizini, da bi mogle da koriste zatvorenike kao robove. Sistem logora Aušvic osim tri glavna postrojenja ove "industruji smrti" činile su još desetine objekata, sa različitom namenom.
Ubijanje zatvorenika gasom i Mengeleovi eksperimenti
Da su u ovom nemačkom logoru zaista radili na tome da razviju pravu "industiju smrti" najbolje govori metod ubijanja ljudi u gasnim komorama gasom "ciklon B". To je bila metoda kojom su u kratkom roku mogli okončati živote hiljada ljudi bez kapi krvi i bez ispaljenog metka.
Nakon toga, monstruozni umovi SS čuvara logora su terali ostale zarobljenike da sa žrtava skidaju veštačke noge, naočare, kosu i drugo i da nose leševe u krematorijum. Pepeo od tela žrtava je zakopavan ili korišćen kao đubrivo.
Nisu sve žrtve Aušvica umrle od gasa. Neposredno nakon dolaska u stočnim vagonima, gomila ljudi „selektovana“ je kod rampe za istovar, kako su to govorili nacisti. Lekari i SS razdvajali su zatvorenike na one koje će odmah ubiti gasom i na one koje će preživeti dolazak. Jedan od lekara je bio i Jozef Mengele, koga su prozvali „Anđeo smrti iz Aušvica“. Pored „selekcije“ Mengele je sprovodio i zverske eksperimente – neke od njih i na deci.
Broj ljudi koji su ovdje nastradali nije do kraja poznat i zbog načina ubijanja ljudi verovatno nikada neće ni biti. Ono što je sigurno jeste da se radi o cifri koja prelazi 1,1 milion ljudi od čega su ogromna većina Jevreji. Problem sa utvrđivanjem tačne brojke je i u tome što su neki ubijeni po samom dolasku u logor pa nisu ni bili registrovani kao zarobljenici.
Komandant logora Rudolf Hes je na svom suđenju govorio kako je u logoru nastradalo 2,5 miliona ljudi.
Oslobađanje logora
Crvena armija je oslobodila ovo leglo nacističkog zla i ljudske patnje 27. januara 1945. godine i u njemu zatekla nešto više od 7000 preživelih logoraša. Jezivi prizori polu-živih ljudi, do kraja iscrpljenih neprestanim mučenjem logorskih čuvara, dočekali su zaprepaštene crvenoarmejce.
-Videli smo izgladnele, izmučene, iscrpljene ljude - rekao je vojnik Ivan Martinuškin pričajući o oslobođenju logora smrti.
-Videli smo im u očima da su srećni što su spašeni od ovog pakla - dodao je.
Istina o Aušvicu nakon oslobođenja polako je izlazila na videlo kroz potresna svedočenja preživelih i kroz otkrivenu arhivsku istorijsku građu. Tako je ispisana čitava jedna istorija stradanja kao velika opomena da se ovakav zločin nikada više i nigde ne ponovi.
Izvor: Srbija Danas
BONUS VIDEO:
