HEROINA KOJA JE U IME REVOLUCIJE DALA SVOJ ŽIVOT: Pekli su joj dlanove, otkidali nokte, ali ime nije priznala (VIDEO)
Nada Dimić je imala svega devetnaest godina kada je umrla u logoru Stara Gradiška.
Učesnica Narodnooslobodilačke brobe i narodni heroj Jugoslavije i narodna heroina, svojim životom je postala oličenje borbe za socijalnu pravdu, slobodu i bolju budućnost naše zemlje.
SRBIJO VUKANU JE POTREBNA NAŠA POMOĆ: Ustanovljena mu je spinalna mišićna atrofija, novac za lečenje mu je NEOPHODAN
DOK SE MATURANTI RADUJU PROSLAVI, RODITELJI SE HVATAJU ZA GLAVU: Ove godine proslave mature skuplje i do 20 odsto
GORI LUKA BEOGRAD: Gusti dim se nadvio nad prestonicom (FOTO)
Nada Dimić rođena je 6. septembra 1923. godine u selu Divoselu, kraj Gospića. U Zemunu je završila četiri razreda gimnazije i prvi razred Trgovačke akademije, a onda se u gimnaziji usavršila za daktilografkinju i stenografkinju, što ju je na kraku učinilo nezamenjivom u partijskoj organizaciji u Sisku.
Sa samo 15 godina, postala je članica Saveza komunističke omladine Jugoslavije(SKOJ), a samo dve godine kasnije učestvovala je na demonstracijama protiv režima Milana Stojadinovića u Beogradu gde je prvi put i uhapšena.
U zloglasnom zatvoru “Glavnjača” provela je 15 dana nakon čega je puštena, ali zbog teksta koji objavljuje o opresiji i progonu studenata levičara od strane fakultetskog direktora, zabranjeno joj je školovanje u svim školama Jugoslavije. Iste godine, iako je imala samo 17 godina postala je članica Komunističe partije Jugoslavije (KPJ).
Ilegalno je radila i živela u Zemunu gde je nastavila da se bavi revolucionarnim radom, ali se ubrzo odselila u Sisak. 1941. godine priključila se Prvom sisačkom partizanskom odredu kao borkinja i u istoriji je poznata kao prvu partizanka Hrvatske. Kada su bile prekinute veze partijskih organizacija grada i Odreda, dobila je zadatak da ponovo uspostavi vezu i tada su je uhapsili ustaški agenti i poslali u zatvor u Karlovac. Na putu do Karlovca popila je otrov sa sporim delovanjem, nakon čega je prevezena u bolnicu „Sv. Duh“ u Zagrebu.
Ubrzo je, uz pomoć zagrebačkih partijskih aktivista, oslobođena i prebačena na Kordun, u Petrovu goru i dobila zadatak da ode u Karlovac i da radi sa karlovačkom partijskom organizacijom i članom Centralnog komiteta KPH Josipom Krašom. Rad u Karlovcu je bio gotovo onemogućen, i Nadin život doveden u pitanje. Preko Karlovca je vodila glavna linija prebacivanja drugova na slobodni teritorij i Nada je imala pune ruke posla. Drugovi su joj predlagali da pređe na slobodnu teritoriju, ali ona je to odbila zbog ostvarivanja zadataka, da bi na kraju bila uhapšena.
Na izlasku iz grada, zaustavili su je agenti i zatražili dokumente, a Nadi u tom trenutku nije preostalo ništa drugo nego da se bori. Otvorivši torbicu da pokaže legitimaciju, izvadila je pištolj i ubila prvog agenta koji ju je legitimirao, a drugog je, koji je potrčao da intervenira, ranila, ali metak joj se tada zaglavio u pištolju.
Zatvorena je najpre u Karlovcu, potom na Savskoj cesti u Zagrebu. Dva meseca trajalo je mučenje u Zagrebu. Pekli su joj dlanove i stopala, otkidali nokte, čupali kosu,, nije priznala čak ni svoje ime, već se predstavljala kao Ankica Vinek. Posle toga je, u izuzetno teškom stanju bila konačno odvedena u logor Staru Gradišku u ruke poznatog krvnika Ljube Miloša. O njoj su se brinule partijske drugarice, sve dok joj nije bilo bolje. Međutim, zbog loših uslova u logoru, ubrzo se zarazila pegavim tifusom. Posle toga je najverovatnije ubijena 17. marta 1942. godine u zloglasnoj logorskoj bolnici „Dr. Gavro“.
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije, 7. jula 1951. godine, proglašena je za narodnog heroja. Jedna ulica u Zemunu i bivša trgovačka akademija koju je pohađala, a sada srednja Ekonomska škola takođe u Zemunu nosi njeno ime, kao i ulice u Zrenjaninu, Subotici, Smederevu i Poreču. Nakon Drugog svjetskog rata, ime Nada Dimić nosi i zagrebačka tvornica trikotaže i pozamanterije, biser industrijske arhitekture izgrađen 1910. godine.
Nada Dimić je imala svega devetnaest godina kada je umrla u logoru Stara Gradiška. Pre rata se borila za ostvarenje socijalne pravde i za život dostojan čoveka za sve građane naše zemlje. U ratu je borbi za ostvarenje tog ideala dodala i borbu za slobodu. Svoj život i borbu nije ukaljala nijednim nečasnim delom.
