Ko je bio veliki Đura Daničić: Susret sa Vukom Karadžićem potpuno mu je promenio život!
Đura Daničić sahranjen je na groblju kod crkve Svetog Marka na Tašmajdanu
Đuro Daničić rođen je pod imenom Đorđe Popović, kao četvrti sin novosadskog sveštenika Jovana Popovića i Ane, u Novom Sadu 1825. godine.
Poslednji veliki srednjovekovni vladar Srbije: Bolji od Lazara, najslavniji posle Dušana, znate li ko je?
SVE ŽENE KRALJA MILUTINA: Kratke priče o vladarkama srednjovekovne Srbije
Kako su izgledali poslednji dani Petra Kočića: Sam i zaboravljen u ludnici, ali sahranjen sa crvenim papučama!
Završio je pet razreda gimnazije u Novom Sadu, a ostala tri u evangelističkoj gimnaziji u Požunu (Bratislava), od kojih su sedmi i osmi smatrani filozofskim naukama.
Pravne nauke je izučavao u Pešti i Beču, gde je došao 1845. godine. Pod uticajem Vuka Karadžića i Miklošića počeo je da se bavi slovenskom filologijom, kojoj je kasnije posvetio život, a naročito se bavio proučavanjem srpskog jezika. Godine 1856. postao je bibliotekar Narodne biblioteke u Beogradu i sekretar Društva srpske slovesnosti, a 1859. profesor Liceja (Velike škole). Zatim je na kratko vreme postao činovnik Uprave pošta, a kasnije je otišao u Zagreb kao sekretar tada osnovane Jugoslovenske Akademije. Nakon toga se vratio na Katedru srpskog jezika u Velikoj školi u Beogradu, gde je predavao do 1877. godine.
Trebalo je da postane pravnik. Upoznao je čoveka koji je umeo da o jeziku govori kao da je on jedini dokaz božijeg postojanja. To je bio Vuk Stefanović Karadžić.
Naučno obaranje teorije Vukovih protivnika, Daničić je izneo u raspravi Rat za srpski jezik i pravopis (1847), kojom je doprineo brzoj pobedi Vukovih ideja. Taj spis je mladi jezički revolucionar potpisao pseudonimom Đuro Daničić. Reč je bilo o predostrožnosti kojom se u to vreme zaobilazila cenzura. Njegovo ime je preko noći postalo poznato među mladim Srbima i Hrvatima. Zašto Daničić? Od 1825. godine Vuk je objavio ukupno pet godišnjih časopisa, pod imenom "Danica", što je, u to vreme, bio drugi naziv za kalendar. Uzimajući prezime Daničić zapravo obelodanjuje svetu čije je "duhovno čedo".
Đuro je nastavio da pomaže Vuku u reformatorskim poslovima, privlačila ga je činjenica što se bori za narodni jezik, jer je podržavao stav da se tako odražava i duh jednog naroda. Smatra se da se Daničićeva posebna zasluga sastoji u kodifikaciji Vukovog i vukovskog književnog jezika zasnovanog na štokavskom narečju.
U svom započetom delu "Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika", Daničić je predložio reformu latiničnog pisma po ugledu na Vukovu reformu ćirilice, u kojoj bi se digrafi dj, lj, nj, dž zamenili grafemama đ, ļ, ń, ģ, i time postigla puna kompatibilnost latinice sa ćirilicom, i izbegle nedoumice u kojima grafeme iz digrafa stoje jedna do druge, ali se posmatraju odvojeno (npr. nadživeti, injekcija, podjednako itd.).
Od Daničićevih grafema, u širu upotrebu je jedino ušla grafema "Đ đ", umesto dotadašnjeg dj.
Na početku svog naučnog rada govorio je da Srbi i Hrvati imaju dva jezika: Srbi štokavski, a Hrvati čakavski. Pisao je da se Hrvati nalaze samo u tri županije, gde se umesto "šta" govori "kaj" i da ih zato nazivaju kajkavcima. Što se više bavio izučavanjem jezika, bio je bliži tvrdnji da se zapravo radi o jednom narodu i jednom jeziku, iako je u jednom od svojih dela nabrojao više od 100 razlika između njih.
1882. godine je otišao na odmor u Zagreb da namerom da produži rad na započetom velikom "Rječniku hrvatskoga ili srpskoga jezika". Tu ga je zatekla smrt. Njegovo telo preneseno je novembra iste godine u Beograd i sahranjen je na groblju kod crkve Svetog Marka na Tašmajdanu.
