"Odelio sam se OD OCA, koju SLAVU DA SLAVIM?" Ovako se KRSNO IME NASLEĐUJE u Srbiji, evo šta SINOVI nikako NE SMEJU da čine!
Sveti arhijerejski sabor je 1985. godine doneo jednu odluku koja pojašnjava nasledno pravo
Jedna od glavnih odlika srpskog pravoslavlja karakterističnna isključivo za naš narod je krsna slava. Slavljenje sveca zaštitnika je prastari običaj koji je u tradiciji našeg naroda prisutan još od paganskog doba.
Najviše pristalica ima verovanje da je slava hristijanizovani oblik starog slovenskog (ili šire, indoevropskog) praznika posvećenog mitskom pretku porodice, odnosno porodičnim precima uopšte. Prihvatanjem hrišćanstva ovaj obred dobio je svoje pravoslavno obličje i postao jedan od najvažnijih običaja kojim se iskazuje poštovanje i privrženje svecu zaštitniku.
Slava je uspela da se održi zahvaljujući jakoj veri našeg naroda koja se temelji na čvrstim porodični vezama, te je tako svetkovanje sveca zaštitnika prenošeno sa oca na sina. U moderom dobru mnogi vernici su u nedoumici šta da rade kada se odvoje od svoje porodice - da li da slave slavu oca, neku drugu ili ne treba da je slave uopše. Danas konačno razrešavamo ovu dilemu!
Počinje SEZONA SLAVA, pazite da ne pogrešite! Evo šta se dešava ako domaćin odluči da posluži PEČENJE umesto RIBE I OBRNUTO!
"Žena u crnom sedela je pored mog, bolničkog kreveta!" Ispovest ljudi kojima se UKAZALA Sveta Petka, ovo može da ZNAČI DVE STVARI
Slava potiče iz kulta predaka, jednog od najvažnijih praslovenskih kultova. Naime, stari Sloveni su, Srbi posebno, veoma držali do porodice i odnosa prema precima. Slava je tada (a i danas) upravo održavala vezu sa precima i poreklom. Slavljenjem, porodice su prenosile kulturno nasleđe sa pokoljenja na pokoljenje i čuvale svest o sopstvenom poreklu.
Za razliku od većine običaja koji su zajednički za ceo narod, svaka porodica odvojeno slavi svog sveca. (Naravno, ima dosta preklapanja.) Sveca sinovi nasleđuju od glave porodice - obično oca. Ćerke nasleđuju slavu samo ako ostanu u kući; udate žene obično slave muževljevu slavu.
Svaka kuća ima jednu ili dve slave godišnje (u zavisnosti od sveca, jer nekima su posvećena dva dana). Ipak, samo jedan je glavni dan gozbe u čast sveca zaštitnika (nije obavezno isti od dva dana za sve porodice); drugo slavlje se naziva "mala slava", preslava ili poslužica.
Neke porodice proslavljaju još jednog sveca, ali u manjem obimu (na primer, kada je žena jedini potomak iz svoje matične porodice, da se slava dotične porodice ne bi izgubila).
Odluka Svetog arhijerejskog sabora
Krsna slava se vekovima u srpskom narodu prenosi sa oca na sina i tako se, eto, sačuvala do danas. Da bi se taj običaj ispravno sprovodio, Sveti arhijerejski sabor je, 1985. godine po preporuci protojereja Dušana Kolundžića doneo i jednu odluku, koja pojašnjava tu važnu instituciju.
Saborska odluka glasi: "Budući da je krsna slava praznik 'Male crkve', to jest porodice, to i najmanja porodica treba da je slavi. Kad se sin odvoji u posebno domaćinstvo, pogotovo kad se oženi, dužan je da proslavlja krsno ime, bez obzira na to što ga otac slavi u starom domu.
U znak poštovanja roditelja, tako važnu stvar, kao što je osnivanje porodice i samostalnost slavljenja Krsnog imena, sinovi su dužni da o tome obaveste oca i zamole ga da im to blagoslovi. Ako bi otac odbio ili ne bi hteo “predati” Slavu, sinovi treba da se obrate svešteniku u mestu gde žive, za savet i blagoslov".
Prema Ustavu SPC "Sveti arhijerejski sabor, kao najviše jerarhijsko predstavništvo, crkveno-zakonodavna je vlast u poslovima vere, bogosluženja, crkvenog poretka (discipline) i unutrašnjeg uređenja Crkve, kao i vrhovna sudska vlast u krugu svoje nadležnosti".
Iz ove odluke je sasvim jasno da, ako otac preda sinu krsnu slavu i sin počne da je slavi u svom stanu, otac i dalje nastavlja da slavi krsnu slavu u starom domu.
Međutim, nema nikakve prepreke da jedne godine otac ode za slavu kod sina, a druge godine sin kod oca, da zajedno proslave svoje krsno ime. Sada su oni obojica domaćini, mogu odvojeno, u svojim kućama, da slave krsnu slavu, da pozivaju svoje goste, a mogu i jedan drugome da odu u goste.
- Krsno ime nije lična svetkovina, već porodična i ona se prenosi sa oca na sina. Isto tako Krsno ime nije slava kuće i imanja, već žive porodice, Crkve u malom. To je odluka najviše crkvene vlasti i niko nema pravo da se zaklanja iza nekih narodnih običaja i da time omalovažava jednu značajnu svetkovinu, koju, između svih hrišćanskih naroda, ima samo Srpski narod, kaže otac Dušan i zaključuje:
- Deca treba od svojih očeva da nasleđuju Krsnu slavu, a ako sami roditelji ne slave svoje Krsno ime po svim pravilima Crkve, onda kako će deca zavoleti i prihvatiti Slavu.
