NAJKRVAVIJI ZLOČINI U NEMAČKOJ
STRAVIČAN LOGOR SMRTI ZA KOJI SE MALO ZNA! Ubijeno preko 430 000 ljudi, a METODE smrti su JEZIVE
Kada je veliki ruski geopolitičar i kulturolog Nikolaj Danilevski ispitivao kakav je odnos Zapada prema slovenskom svetu, uzeo je - kao jednu od osnovnih karakretistika - licemerje.
Iako je njegov uvid napravljen u drugoj polovini XIX veka, čini se da se neke stvari do danas nisu promenile. Neviđeno licemerje Zapada ovaj put se ogleda u rezoluciji o Srebrenici kojom su ti centri moći pokušavali da srpskom narodu zalepe najtežu etiketu genocidnog naroda.
Da bi apsurd istorije bio veći, rezoluciju je inicirala ni manje ni više nego Nemačka, zemlja koja je odgovorna za najveći genocid u ljudskoj prošlosti. Naravno, radi se o zločinima nad Jevrejima, slovenskim narodima i Romima u toku Drugog svetskog rata kada je Nemačku vodila nacistička klikla koja je uživala gotovo jednodušnu podršku celokupnog nemačkog naroda.
U ovom serijalu tekstova obradićemo i našim čitaocima predstaviti neke od najvećih nemačkih zločina u tom periodu i time do kraja razobličiti sve anomalije ovog međunarodnog linča nad slobodnim i slobodarskim srpskim narodom. Još jednom ćemo podsetiti na milione mrtvih, stradalih u vihoru rata izazvanog nemačkim ekspanzionizmom i suludim rasnim teorijama koje su inspirisale njihov državni vrh.
Jedan od najvećih logora smrti u tom periodu bio je logor Belzec, izgrađen početkom 1942. godine. To istorijsko stratište preživela su samo dva čoveka zbog čega je danas manje poznat u javnosti iako su u njemu život izgubile stotine hiljada ljudi, prvenstveno Jevreja.
Logor je podignut u sklopu operacije Rajnhard koja predstavlja terminalnu fazu Holokausta. U njoj je ukupno ubijeno preko dva miliona ljudi u sistemu logora smrti raspoređenih širom Trećeg Rajha.
Upravnici logora Belzec bili su Kristijan Virt i Gotlib Hering. Obojica su imali iskustva u eutanaziji hendikepiranih u nacističkoj Nemačkoj. Oni su poznati po tome što su razvili sistem kojim su zatvorenici gušeni izduvnim gasovima motora koji su cevima sprovođeni u gasne komore, što će biti dominantan način ubijanja nacističkih zarobljenika u narednom periodu.
Tri drvene gasne komore su bile maskirane kao barake i tuševi radnog logora. Počele su da rade 17. marta 1942. kada je započela realizacija Operacije Rajnhard. U početku su masovne egzekucije išle sporo zbog tehničkih problema, a gomile leševa sahranjenih ispod tankog sloja zemlje su trulile i nadimale se, i tako izbijale na površinu. Ovaj problem se u drugim logorima eliminisao uvođenjem masovnih kremacija. Kasnije je izgrađeno 6 betonskih gasnih komora koje su mogle istovremeno da prime više od 1000 žrtava. U julu 1943. u logoru je pogubljena poslednja grupa logoraša. Time je od Jevreja očišćena regija oko Belzeca. Kasnije su zemni ostaci žrtava ekshumirani i izdrobljeni. Logor je rastavljen i njegovo područje je pošumljeno.
Zanimljivo je da je logor izgrađen baš na ovome mestu jer se nalazio između Lublina i Galicije kao dve velike oblasti na današnjoj poljsko-ukrajinskoj granici. Logor se nalazio u blizini glavne pruge Lublin - Lavov, što je karakteristično za sve ostale logore. Nacisti su ih pravili na tim mestima radi lakšeg transporta stotina hiljada zarobljenika vozovima.
Broj žrtava logora Belzec
Broj mrtvih u logoru Belzec prema većini istraživanja prelazi brojku od 400 000 ljudi, među kojima su velikom većinom Jevreji sa jednim Brojem Poljaka, i ostalih naroda. Cifra koja se najčešće navodi je 430 000 mrtvih.
Nacista iz Belzeca na sudu nakon skoro sedam decenija
Zanimljivo je što je jedan nacistički službenik koji je bio čuvar nižeg reda u Belzecu odgovarao za svoje zločine tek 2010. godine kada je imao 88 godina. Razlog za njegovo kasno procesuiranje je to što su se tužioci generalno malo bavili čuvarima logora i zločincima koji nisu bili naročito vidljivi, što se navodi kao jedan od osnovnih propusta u "denacifikaciji" Nemačke.
Međutim, 2000-ih je jedna mlada grupa tužilaca pokrenula istrage o nižoj nacističkoj hijerarhiji, koja nosi veliku odgovornost na saglašavanje sa zločinom i izvršavanje istog.
Tako se pred sudom našao i Samuel Kunc čuvar logora u Belzecu optužen za maltretiranje i ubijanje Jevreja. On je decenijama živeo mirno, nedaleko od bivše prestonice Zapadne Nemačke, gde je radio u jednom vladinom ministarstvu.
Kunc je, učestvovao u isterivanju žrtava iz vozova kojima su dopremani u logor u njihovom uterivanja u gasne komore i, kasnije, bacanju njihovih tela u masovne grobnice. Nemački sud je tada izneo više detalja o optužnici protiv Kunca, koji se tiču zločina u logoru Belzec, pored Lublina, od marta 1942. do jula 1943. godine:
-Optuženi je radio u svim delovima logora - rekao je tada portparol bonskog suda Matijas Nordmajer.
Prilikom suđenja otkriveni su brojni detalji o načinu ubijanja Jevreja.
-Žrtvama bi, uz pretnju pištoljima, batinama i drvenim šipkama, bilo naloženo da požure... Morali su da se svuku... žene bi bile ošišane i potom bi prvo muškarci, a zatim i žene i deca, bili oterani u gasne komore - navodi se u saopštenju suda.
Pošto bi žrtve bile ubijene, čuvari bi „pretresli tela u potrazi za zlatom i drugim dragocenostima, i potom bi ih bacili u prethodno pripremljene masovne grobnice“. Taj način ubijanja je korišten i u većini drugih nacističkih logora.
Oslobađanje logora i kultura sećanja
Logor je oslobođen u Julu 1944. godine od strane nadiruće sovjetske Crvene armije. Danas se na mestu logora nalazi Memorijalni centar Belzec koji čuva uspomenu na nevine žrtve monstruoznog nacističkog režima.
Izvor: Srbija Danas
BONUS VIDEO:
